Ένα προσκυνηματικό οδοιπορικό εκεί στο "δρόμο του μεταξιού"

γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος Κυριακή πρωί ώρα επτά, στην Ομόνοια ήταν το ραντεβού των συνταξιούχων αξιωμα...

γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α.
Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος

Κυριακή πρωί ώρα επτά, στην Ομόνοια ήταν το ραντεβού των συνταξιούχων αξιωματικών της πάλαι ποτέ κραταιάς Αστυνομίας Πόλεων, το λεωφορείο περίμενε για να φύγουμε για το Σουλινάρι των Καλαβρύτων για να κάμουμε ένα μνημόσυνο στους δολοφονημένους από χέρια ελληνικά 25χρονους αστυφύλακες.

Γιομάτο το λεωφορείο από συναδέλφους, μιας κάποιας ηλικίας, είπαμε ο σύλλογος των συνταξιούχων μετράγαμε κάτι «ήντα», ας είναι, είχαμε όμως ζωή μέσα μας. Εκεί στην Ομόνοια φανήκαμε σεμνοί, ώσπου να ξεκινήσουμε, γιατί δεν θέλαμε να ξυπνήσουμε τους απέναντι κοιμώμενους και «λιαζόμενους» «Ελληνες...της διασποράς».

Βγήκαμε από την Αθήνα, χωρίς να βρούμε κίνηση, γιατί πρωί ήταν ποιος να κυκλοφορεί τέτοια ώρα, μόνο λεωφορεία με συνταξιούχους και ΚΑΠΗ. Περάσαμε την Κόρινθο, τις σύραγγες Αρτεμησίου, και κάναμε μια στάση για τον καφέ μας στην ΑΛΕΑ. Βαρύ γλυκό τον ήπια, ο ανιψιός μου με τον Στάθη ήπιαν το «εσπρεσάκι» τους, ο ταμίας του συλλόγου μας αρκέστηκε στο λουκουμάκι του γιατί αισθανόταν «υπογλυκαιμία» μας είπε, ενώ το γλυκό «κόβει την πείνα».

Πήραμε το δρόμο για Λεβίδι, διασχίζοντας την πεδιάδα της Μηλιάς, άλλοτε γη της επαγγελίας με τα όμορφα και νόστιμα μήλα της Τρίπολης, σήμερα εγκατάλειψη, όλα «μπαΐρια», κάπου – κάπου έβλεπες κανένα «κηπάκο» ίσια ίσια για το σπίτι.

Ας όψονται οι αναμορφωταί της Ελληνικής υπαίθρου Παπαδόπουλος και Ραγκούσης που με τα νομοθετήματά τους ερήμωσαν την Ελληνική επαρχία και αυτό το βλέπεις με «γυμνό μάτι».

Περάσαμε το Λεβίδι πατρίδα του Παπαναστασίου και τόπο μαρτυρίου του Κερτεζίτη ήρωα της επανάστασης Στριφτόμπολα και μπήκαμε στο «δρόμο του μεταξιού» την 111, που συνδέει Τρίπολη – Πάτρα, για να πάμε στον προορισμό, γιατί είχαμε ραντεβού και με τον αντίστοιχο σύλλογο συνταξιούχων της Πάτρας.

Βουνά, νερά, δάση, πεδιάδες σ’ όλο το δρόμο, χωριά με λιγοστούς κατοίκους, γιατί τη μια μεριά η μετανάστευση και από την άλλη έλλειψη υποδομών ποιος να «κάτσει στο χωριό».

Η 111 διασχίζει τρεις Νομούς, όμως καίτοι οι νομοί, έβγαλαν πληθώρα Υπουργών και Πρωθυπουργών κανείς δεν έκανε κάτι για κείνο το «δρόμο του μεταξιού» να τον «πλατύνει και να τον αυγατίσει» να είναι άνετη η πρόσβαση παντού και όχι σταμάτα εσύ να περάσω εγώ, πως να μείνει ο άλλος στο χωριό με τέτοιες συνθήκες.

Πως να αστυνομευτεί αυτός ο αχανής τόπος με τις δύσβατες περιοχές και ανυπαρξία οδικού δικτύου, όταν σε κείνα τα χρόνια υπήρχε Αστυνομικό Τμήμα στα Μαζέΐκα και άλλο στην Στρέζοβα. Σήμερα ήρθαν οι Καποδίστριες και οι Καλλικράτηδες και ισοπέδωσαν τα πάντα.

Σε τούτο το σημείο κάνω έκκληση και παρακαλώ τον φίλο μου τον Αρχηγό της ΕΛΑΣ και τον Υπουργό τον κύριο Πανούση, μην καταργήσουν το Α/Τ Κλειτορίας, είναι κρίμα να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί μετά η περιοχή θα είναι στο έλεος των πάσης φύσεως κακοποιών.

Μας περίμεναν οι Πατρινοί συνάδελφοι στην ΠΑΟ, μεις οι παλιοί το ξέραμε Σκούπι, αφού χαιρετηθήκαμε πήραμε το δρόμο, το Γολγοθά για τον «Κρανίου τόπο» τον τόπο του μαρτυρίου των 25χρονων αστυφυλάκων, αόπλων.

Δεν ήσαν δοσίλογοι, ούτε κουλουλοφόροι καταδότες Ελλήνων αντιστασιακών, ο ύτε συνεργάτες των Ναζί, νεοεξελθόντες της Σχολής Αστυφυλάκων ήσαν και πήγαιναν στην Πάτρα και Κέρκυρα να αναλάβουν υπηρεσία, διαρκούσης της Γερμανικής Κατοχής και όμως Ελληνικά χέρια, ανήμερα το Πάσχα 16 Απριλίου 1944 δολοφόνησαν Έλληνες, αμαυρώνοντας το έπος της Εθνικής Αντίστασης κατά των Ναζί, ναι αυτοί, οι ευτυχώς ολίγοι, σήκωσαν τα όπλα εναντίον αδελφών Ελλήνων και έσπειραν το μίσος και τη διχόνοια με τα γνωστά επακόλουθα.

Δεν ξύνω πληγές του παρελθόντος, γιατί πάντα φωνάζω για αδελφοσύνη και αγάπη σε τούτο τον ευλογημένο τόπο την όμορφη χώρα μας, ποτε΄Ελληνικό χέρι εναντίον Ελλήνων. Μη ξανάρθουν τέτοιες μέρες στο τόπο μας.

Κάμαμε το μνημόσυνο, το προσκλητήριο τα στεφάνια μας εκεί στο μνημείο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο Σκούπι στην ταβέρνα του του «ΜΠΕΛΛΟΥ», μια καταπληκτική αίθουσα και κείνο το κατσικάκι στο φούρνο και οι λαχανόπιτες «σούσπαγαν» την μύτη.

Αφού «πήραμε μια μπουκιά», ευλογημένο το τραπέζι από τον Παπαθανάση, ένα πολύ ωραίο ιερωμένο, ανταποκρινόμενο και στα ιερατικά του καθήκοντα και στις κοινωνικές του σχέσεις, μας «ξεσήκωσε» να το φέρουμε «καμιά βόλτα» έτσι να κλείσουμε το οδοιπορικό μας ευχάριστα.

Αποχαιρετώντας από μακριά το μνημείο, τηρήσαμε ενός λεπτού σιγή, ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού για του χρόνου χωρίς να λείπει κανείς.

Χρησιμοποίησα «ποιητική αδεία» στο «δρόμο του μεταξιού» έτσι για να θυμόμαστε εκείνα τα δύσβατα μονοπάτια της Κίνας, εκείνης της εποχής με τις ελληνικές «σούδες» της σημερινής Ελλάδας.

Γιώργος Αλ. Παπαδημητρόπουλος

Ανιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Υπαρχηγός ΕΛΑΣ

Ααπό το Σκεπαστό