Ευαισθησία και Υποκρισία

γράφει ο Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος Δεν θα μιλήσω για υποκρισία , αλλά για μια ευαισθησία ( με και χωρίς εισαγωγικά , χωρίς ν΄ αμφισβ...

γράφει ο Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος

Δεν θα μιλήσω για υποκρισία , αλλά για μια ευαισθησία ( με και χωρίς εισαγωγικά , χωρίς ν΄ αμφισβητώ την ειλικρίνεια των προθέσεων κανενός) με πολλά ερωτηματικά σχετικά με το επιδιωκόμενο μήνυμα της.

Το ¨Πρώτο Θέμα¨ του Θέμου Αναστασιάδη - που δεν χαίρουν της εκτίμησης μου ( όπως βέβαια και οι περισσότερες ¨έγκυρες¨ και μη έγκυρες φυλλάδες ) δημοσιεύει σήμερα στο πρωτοσέλιδο του την φωτογραφία με τον Παύλο Φύσσα στις τελευταίες του στιγμές πάνω στο οδόστρωμα και στην αγκαλιά της συντρόφου του , μετά από τα δολοφονικά κτυπήματα που είχε δεχθεί .

Προσωπικά δεν αναδημοσιεύω το πρωτοσέλιδο αυτό με την ¨επίμαχη¨ τραγική εικόνα - μαρτυρία , όχι διότι αναγνωρίζω κάποια ιδιαίτερη ηθική στην λογική της μη- δημοσίευσης , αλλά διότι σέβομαι τον πόνο και τις ιδιαίτερες στιγμές των δικών του ανθρώπων - που αντέδρασαν με έντονο τρόπο επίσης στην δημοσίευση.

Κατανοώ , αλλά δεν συμφωνώ με την ερμηνεία που δίνουν στο γεγονός ( εάν βέβαια είναι – μόνο- ¨Θέμα Αναστασιάδη¨ που δημοσίευσε - ίσως καταλάβαινα την διαφωνία τους , λίγο, , περισσότερο , εάν είναι όμως θέμα γενικότερης άρνησης δικαιώματος δημοσίευσης λεγόμενων ¨προσωπικών ιερών στιγμών¨ , περιπτώσεις που δέχομαι πως υπάρχουν και δεν θα έπρεπε να γίνεται δημοσίευση , δεν συμφωνώ καθόλου ).

Όμως γιατί εκμεταλλεύτηκε τον θάνατο του με την δημοσίευση της φωτογραφίας της δήθεν πολύ ¨προσωπικής – του- ¨ στιγμής -μόνο - ο Θέμος και το Θέμα του και δεν την εκμεταλλεύτηκαν /νται τ΄ άλλα ¨βάθρα της δημοκρατίας¨ , όπως το ¨Βήμα¨ και η ¨Καθημερινή¨ ( για παράδειγμα το αναφέρω , υπάρχουν και άλλα μ.μ.ε.) που ξεκίνησαν με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός τον… ¨Συνταγματικό Αντιφασιστικό Πόλεμο¨ με την δημοσίευση των στίχων και των τραγουδιών του ; Σε τι πολιτικά συμπεράσματα οδηγούν αυτές η ευαισθησίες ;

Επειδή ,

α) το θύμα δεν ήταν ένας ¨ιδιώτης¨ , αλλά με την ζωή και το έργο του ένα -δημόσιο πρόσωπο , ένας ενεργός πολίτης με το θάρρος της γνώμης του.

β) συνεπώς αντικειμενικά δεν ανήκει ο Παύλος Φύσσας μόνο στο δικό του συγγενικό και φιλικό περιβάλλον, αλλά σε όλη την κοινωνία.

γ) ο θάνατος δεν τον βρήκε σ ΄ένα ιδιωτικό , δικό του η φιλικό χώρο , σ΄ένα δωμάτιο νοσοκομείου όπου έχει ζητήσει να μην τον δει κανένας η σε μια άλλη ¨ιδιαίτερη προσωπική στιγμή¨ , αλλά σε - δημόσιο χώρο , σε μια ανοιχτή δημόσια αντιπαράθεση, σε μια ανοιχτή επίθεση που δέχτηκε.

Δημόσια τον συνάντησε ο χάρος - δημόσια πάλεψε μαζί του , όπως το είχε προβλέψει σ΄έναν από τους στίχους του , και η δημοσιοποίηση αυτής της στιγμής - τον τιμά - δεν τον προσβάλει - δεν παραβιάζει τα ¨προσωπικά του δεδομένα¨.

Το γεγονός το έζησε ένας μεγάλος αριθμός πολιτών της τοπικής κοινωνίας , οι οποίοι μπορεί ν΄ αντίκρισαν ακόμα ποιο θλιβερές εικόνες από το περιστατικό – πέρα από αυτή την στιγμή που παρουσιάζει η φωτογραφία.

Ανάλογα με την πνευματική , ψυχική κατάσταση και το πολιτιστικό/μορφωτικό επίπεδο που έχει ο κάθε πολίτης ( αναγνώστης & θεατής ) - η κάθε φωτογραφία ( απεικόνιση στιγμής ) , το κάθε ντοκουμέντο που θα του προσφερθεί η προβληθεί - μπορεί να τύχει μιας διαφορετικής ερμηνείας.

Μπορεί να λειτουργήσει ¨λυτρωτικά - απελευθερωτικά¨ στην συνείδηση του ή καταπιεστικά - καταθλιπτικά -και συσκοτικά σε σχέση με την ουσία του γεγονότος που διαδραματίστηκε. Πραγματικά και μάλιστα δημόσια γεγονότα μπορεί να ενοχλούν και να ταράζουν , αλλά δεν τραυματίζουν , ούτε αλλάζουν την ηθική κανενός, αυτή υπάρχει η δεν υπάρχει. Κανονικά θα έπρεπε να την ενισχύουν , είτε σαν παράδειγμα προς μίμηση , είτε σαν παράδειγμα αποφυγής και αποτροπής.

Ένας ¨ανταγωνιστής του ¨Θέμου¨ για παράδειγμα , επιχειρηματίας δημοσιογράφος και η ειδησεογραφική του ιστοσελίδα¨ βγήκε ¨στο Κλαρί¨ του αγώνα , μαζί με έναν ψυχίατρο - αρθρογράφο της ιστοσελίδας του που μίλησε βαθυστόχαστα για ¨Νεκρόφιλα Φαινόμενα¨, υπέρ μιας... δεοντολογικής-ηθικής δημοσιογραφίας !

Και βέβαια θα λέγαμε οι ¨κρυφές κάμερες¨ και οι ανώνυμες ¨συνεντεύξεις¨ - πέρα από την γνώση και την συγκατάθεση του ¨στόχου¨ , είναι μέσα στα πλαίσια της δεοντολογίας και της ηθικής !

Όμως ακολούθησαν και άλλοι , όπως η ΕΣΗΕΑ ( η οποία όπως γνωρίζουμε έχουν κρατήσει την δεοντολογία σε ¨ψηλά επίπεδα¨ τα τελευταία χρόνια ) , αλλά και πολιτικές οργανώσεις .

Επειδή τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά τα συναντάμε συχνά στους πολιτικούς χώρους , ιδιαίτερα σε όσους διεκδικούν πρωτοπόρα καθήκοντα , επειδή δεν μου αρέσει ο ¨διπολισμός και ο διχασμός όχι μόνο της προσωπικότητας , αλλά και στην πολιτική πρακτική ¨ , θα ρωτήσω τα εξής :

Γιατί μέχρι τώρα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ν΄αναδημοσιεύουν άλλα μ.μ.ε ( ¨αστικά η επαναστατικά¨) φωτογραφίες αγωνιστών πάνω στις αγχόνες και μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα , όπως και εικόνες άγρια δολοφονημένων από την Παλαιστίνη μέχρι το Βιετνάμ και την Κολομβία ;

Πως γινόντουσαν μέχρι τώρα αποδεκτές φωτογραφίες σκελετοποιημένων απεργών πείνας σαν απόδειξη της αυτοθυσίας τους η της βαρβαρότητας του συστήματος ;

Το να διαμαρτύρεται κανείς ενάντια στην πολιτική εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση ενός θύματος η αγωνιστή είναι κατανοητό , αλλά αυτό θα πρέπει να γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις και παντού .

Που είναι τα όρια της ηθικής , της δεοντολογίας , της πολιτικής συνέπειας ΚΑΙ της ¨αισθητικής¨ , όταν με αφορμή τον τραγικό η ηρωικό θάνατο ενός πολίτη , εμφανίζονται όχι μόνο φαινόμενα οικονομικής & πολιτικής εκμετάλλευσης μέσω της ¨εμπορευματοποίησης ¨ , αλλά και οι προθέσεις – ορισμένων και όχι όλων - να διαδώσουν τον ¨ιδιαίτερο κώδικα αξιών τους¨ και να ερμηνεύσουν τα πολιτικά δρώμενα, μέσα από την πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη πολιτική τους σκοπιά , θέλοντας ίσως να εμφανιστούν σαν οι ιδιαίτεροι ¨πολιτικοί κληρονόμοι¨ ενός θύματος ;

Ακολουθούν – αναδημοσιεύω – φωτογραφίες - ¨κολάζ πρωτοσέλιδων¨ του παρελθόντος, για τις οποίες – δεν – ξέσπασε ¨θύελλα αντιδράσεων¨ , όπως στην σημερινή περίπτωση.

Υ.Γ. Κάπου διάβασα σαν ¨επιχείρημα¨ πως … , ¨μα η δημοσίευση του θανατηφόρα τραυματισμένου Γρ. Λαμπράκη ( από την παλαιά ¨Αυγή¨ για παράδειγμα ) έγινε επειδή το… Καραμανλικό κράτος δεν δεχόταν πως ήταν οργανωμένη δολοφονία αλλά ¨τροχαίο¨ ατύχημα , συνεπώς η φωτογραφία ήταν η απόδειξη της δολοφονίας¨ !!!

Θα έλεγα ένα από τα ¨μαλλιά¨ τραβηγμένο ¨επιχείρημα¨, που αποδεικνύει τις ¨αστείρευτες δυνάμεις δογματικού ¨διπολικού υποκειμενισμού¨ που υπήρχαν και θα υπάρχουν στις αυτοπροσδιοριζόμενες πρωτοπόρες δυνάμεις.

Παρατήρησα πως ορισμένοι διαμαρτυρόμενοι δεν επικεντρώνονται ιδιαίτερα στο γεγονός της δημοσίευσης της φωτογραφίας ( βέβαια έμμεσα εννοούν και αυτό το ¨έγκλημα¨ ) , αλλά πολύ περισσότερο στο γεγονός ότι αυτό το έκανε το γνωστό για τον ρόλο του ¨Πρώτο Θέμα¨ του επίσης γνωστού Θέμου Αναστασιάδη.

Θα λέγαμε πως πέρα από το έμμεσο συμπέρασμα που θα μπορούσε να εξαχθεί , ό,τι όλα τ΄ άλλα κυρίαρχα μ.μ.ε είναι ¨πιο δημοκρατικά¨ , θα ήθελα να υπενθυμίσω πως και την ιστορική φωτογραφία του ¨Φανοστάτη της Λαμίας¨ με τις κρεμασμένες κεφαλές του Πρωτοκαπετάνιου Άρη και του συντρόφου του οι ¨φασίστες την δημοσίευσαν ¨ ( με σκοπό απαξίωσης , εκδίκησης και τρομοκράτησης ).

Όμως την ¨φασιστική φωτογραφία¨ – σαν ντοκουμέντο βαρβαρότητας - , ίσως και σαν παράδειγμα θυσίας και μαρτυρίου , την αναδημοσίευσαν /ουν έκτοτε όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν πως είναι συνεχιστές του Ε.Α.Μ. , δεν στάθηκαν στο γεγονός της ¨εμπορευματοποίησης¨ από τους αντιπάλους , δεν μίλησε κανείς για απαγόρευση δημοσίευσης φωτογραφιών , ούτε μίλησαν για ¨νεκροφιλία¨.

Βέβαια τα φαινόμενα της εμπορευματοποίησης ανθρώπινων καταστάσεων πάνε μαζί με αυτά της – τυμβωρυχίας- που δεν είναι πάντα η πολιτική εκμετάλλευση των Αντιπάλων δυνάμεων - . Αλλά από αυτό κινδυνεύουμε όλοι μας στην καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση.

Μία λεπτή νοητή ηλιαχτίδα χωρίζει την ευαισθησία από την υποκρισία , που είναι σχεδόν πάντα παράγωγο του ιερότατου θρησκευτικού & πολιτικού δογματισμού και της αισθητικής του που τα συνθλίβει όλα.

Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος , δημοσιογράφος – πολιτικός επιστήμονας. Ερευνητής από το 1987 της ιστορίας των συνεπειών της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και υπερασπιστής με σειρά δεκάδων δημοσιεύσεων και εμφανίσεων στα Μ.Μ.Ε. της Διεκδίκησης των Γερμανικών Επανορθώσεων ( προς το Δημόσιο ) και Αποζημιώσεων ( προς τους Πολίτες ) , όπως και της επιστροφής των ¨Εξαναγκαστικών Δανείων της Τράπεζας της Ελλάδος προς το Γ΄Ράιχ. Η έρευνα και οι επίμονες δημοσιεύσεις του, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των διαπραραγματεύσεων για την Ενοποίηση της Γερμανίας , αλλά και τα αμέσως επόμενα χρόνια , έδωσαν το ¨έναυσμα¨ , συνέβαλαν για την δημιουργία ενός ευρύτατου ¨διεκδικητικού κινήματος¨ απ΄ όλους τους πολιτικούς χώρους για την ικανοποίηση του συγκεκριμένου απαράγραπτου εθνικού αιτήματος για τις Γερμανικές Επανορθώσεις/Αποζημιώσεις.