Μητροπολίτης Ιερώνυμος: Ποιμαντορική εγκύκλιος ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων

† ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον, τούς Ἐντίμους Ἄρχοντας καί ...

† ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως
Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας
Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον,
τούς Ἐντίμους Ἄρχοντας
καί τόν Εὐσεβῆ Λαόν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Ἐπαρχίας
Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί,
παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Μέ αἰ­σθή­μα­τα ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως καί χα­ρᾶς ἀ­νε­κλα­λή­του ἑορτάζουμε καί φέτος τήν Γέννηση τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ, μέ τήν καρ­δί­α, τήν συ­νεί­δη­ση καί τήν ὕ­παρ­ξή μας ὁ­λό­κλη­ρη νά ὑ­πε­ρεκ­χει­λίζουν ἀ­πό εὐ­γνω­μο­σύ­νη, βα­θι­ά πί­στη, ἐλ­πί­δα καί ἀ­γά­πη πρός τόν Γεν­νη­θέν­τα Υἱ­ό καί Λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ὁ­ποῖ­ος μέ τήν συ­νέρ­γει­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος προ­σέ­λα­βε τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση ἀ­πό τήν Ἄ­χραν­τη Θε­ο­τό­κο καί Ἀ­ει­πάρ­θε­νο Μα­ρί­α.
Ἡ πρόσ­λη­ψη αὐ­τή ἔ­γι­νε γι­ά νά ἁ­γι­α­σθεῖ, νά θε­ω­θεῖ, νά ἀ­φθαρ­τι­σθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Μά­λι­στα, σύμ­φω­να μέ τήν κλα­σι­κή θε­ο­λο­γι­κή δι­α­τύ­πω­ση τοῦ Με­γά­λου Ἀ­θα­να­σί­ου, ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ “Ἐ­νην­θρώ­πη­σεν ἵ­να ἡ­μεῖς Θε­ο­ποι­η­θῶ­μεν”. Ἔτ­σι, δι­ά τῆς θείας Ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως, τῆς Ἐν­σαρ­κώ­σε­ως τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, κά­θε ἄν­θρω­πος πού πι­στεύ­ει σέ Αὐ­τόν ἀ­πο­κτᾶ τήν δυ­να­τό­τη­τα καί τό χα­ρι­σμα­τι­κό προ­νό­μι­ο νά γί­νει καί αὐτός Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ κα­τά χά­ριν καί νά με­τά­σχει στήν ζω­ή, στό φῶς, τήν ἀ­λή­θει­α, τήν σο­φί­α, τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α, τήν ἁ­γι­ό­τη­τα καί τήν ἀ­θα­να­σί­α τοῦ Δημιουργοῦ. Δι­ά τῆς Ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ ἄν­θρω­πος δύ­να­ται νά βι­ώ­σει τί ση­μαί­νει ὅ­τι εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γη­μέ­νος “κα­τ’ εἰ­κό­να” καί τί ση­μαί­νει ὅ­τι, ἐν­τός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μέ τίς ζω­ο­γό­νες πνο­ές τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, πο­ρεύ­ε­ται στό “κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν” τοῦ Θε­οῦ.
Γι’ αὐ­τό ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἑ­ορ­τά­ζει καί πα­νη­γυ­ρί­ζει τό μέ­γα Μυ­στή­ρι­ο τῆς Σαρ­κώ­σε­ως τοῦ Θε­οῦ Λό­γου. Πρό­κει­ται πε­ρί τοῦ “αἰ­ω­νί­οις χρό­νοις σε­σι­γη­μέ­νου μυ­στη­ρί­ου, φα­νε­ρω­θέν­τος δέ νῦ­ν” (Ρωμ. 14, 24-25), κα­θώς λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στήν πρός Ρω­μαί­ους Ἐ­πι­στο­λή του. Τό Μυ­στή­ρι­ο αὐ­τό, ὅ­πως ἐ­πι­ση­μαί­νει ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Δα­μα­σκη­νός, συ­νι­στᾶ ἐπίσης τό “πάν­των και­ρῶν και­νό­τα­τον, τό μό­νον και­νόν ὑ­πό τόν ἥ­λι­ον”, δη­λα­δή, τό πλέον πρω­τά­κου­στο ἀ­π’ ὅ­λα τά και­νο­φα­νῆ· τό μο­να­δι­κά και­νούρ­γι­ο κά­τω ἀ­πό τόν ἥ­λι­ο, μέ­σα στήν ζω­ή καί τήν ἱ­στο­ρί­α τῶν ἀν­θρώ­πων.
Ἔκ­θαμ­βος ὁ Ἅ­γι­ος Γρη­γό­ρι­ος ὁ Θε­ο­λό­γος, στόν πε­ρί­φη­μο 38ο θε­ο­λο­γι­κό του λό­γο, ἀ­να­φω­νεῖ γι­ά τόν Ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Λό­γο τοῦ Θε­οῦ: “Ὁ ἄ­σαρ­κος παίρ­νει σάρ­κα. Ὁ Λό­γος ἑ­νώ­νε­ται μέ τήν ὕ­λη. Ὁ ἀ­ό­ρα­τος γί­νε­ται ὁ­ρα­τός, Ἐ­κεῖ­νος τόν Ὁ­ποῖ­ον κα­νείς δέν μπό­ρε­σε νά ἐγ­γί­σει, μπο­ρεῖ νά ψη­λα­φη­θεῖ. Ὁ ἄ­χρο­νος ἀ­πο­κτᾶ ἀρ­χή. Ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ γί­νε­ται Υἱ­ός τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ὁ Ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν χθές, εἶ­ναι σή­με­ρα καί πα­ρα­μέ­νει ὁ Ἴ­δι­ος εἰς τούς αἰῶνας”.
Τίς ἀ­λή­θει­ες στίς ὁ­ποῖ­ες ἀ­να­φερ­θή­κα­με, πε­ρι­γρά­φει μέ ἔν­το­να χρώ­μα­τα καί ὁ ἱ­ε­ρός ὑ­μνο­γρά­φος στό ἀ­ρι­στουρ­γη­μα­τι­κῆς συν­θέ­σε­ως καί εὐ­λα­βοῦς συλ­λή­ψε­ως ἀπολυτίκιο τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ: “Ἡ Γέν­νη­σίς Σου, Χρι­στέ ὁ Θε­ός ἡ­μῶν, ἀ­νέ­τει­λε τῷ κό­σμῳ τό φῶς τό τῆς γνώ­σε­ως· ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σέ προσκυνεῖν, τόν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι”.
Ἐ­δῶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, δι­ά τοῦ ὕ­μνου αὐ­τοῦ, ὁ­μο­λο­γεῖ ἀ­πε­ρί­φρα­στα ὅ­τι μέ τήν Γέν­νη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, ἔ­λαμ­ψε στόν κό­σμο τό φῶς τῆς γνώ­σε­ως τοῦ Θε­οῦ, ἐνῶ μέ τήν Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Χρι­στοῦ, συ­νε­χί­ζει ὁ ὑ­μνο­γρά­φος, ἐ­κεῖ­νοι πού πρῶ­τα λά­τρευ­αν τά ἄ­στρα, τήν κτί­ση, τά εἴ­δω­λα, δη­λα­δή οἱ Μά­γοι, γι­ά τούς ὁ­ποί­ους κά­νει λό­γο ἡ εὐ­αγ­γε­λι­κή ἱ­στο­ρί­α, τώ­ρα δι­δά­σκον­ται ἀ­πό ἕ­να Ἄ­στρο νά προ­σκυ­νοῦν τόν Χρι­στό, τόν Ἥ­λι­ο τῆς Δι­και­ο­σύ­νης, καί νά ἀ­να­γνω­ρί­ζουν ὅ­τι ὁ Χρι­στός, τόν Ὁ­ποῖ­ο δο­ξά­ζου­με, εἶ­ναι ἡ ἐξ ὕ­ψους Ἀ­να­το­λή.
Ἀ­δελ­φοί μου,
Ὁ Ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος λέ­γει ὅ­τι ὁ ἀ­στήρ πού ὁ­δή­γη­σε τούς Μά­γους στόν Βα­σι­λέ­α Χρι­στό δέν ἦ­ταν φυ­σι­κό φαι­νό­με­νο, ἀλ­λά Ἄγ­γε­λος Θε­οῦ, πού τούς βο­ή­θη­σε νά γνω­ρί­σουν τήν ἐξ ὕ­ψους Ἀ­να­το­λή, δη­λα­δή τόν Ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Κύ­ρι­ο.
Ἄς προσευχηθοῦμε, λοι­πόν, νά ἀ­πο­δε­χό­μα­στε καί ἐ­μεῖς στήν ζω­ή μας τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, τόν λό­γο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού, σάν ἄλ­λο φω­τει­νό ἀ­στέ­ρι, θέ­λει νά μᾶς κα­θο­δη­γή­σει πρός τόν Χρι­στό, στό ἀ­λη­θι­νό φῶς τῆς ἐξ ὕ­ψους Ἀ­να­το­λῆς. Στόν Ἥ­λι­ο, πού μέ τίς ζω­ο­γό­νες ἀ­κτῖ­νες Του μᾶς δι­α­τη­ρεῖ στήν πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, μᾶς πε­ρι­θάλ­πει, μᾶς θερ­μαί­νει, μᾶς φω­τί­ζει.
Ἄς δο­ξά­ζου­με τόν Κύριο μέ τά ἔρ­γα, τά λό­γι­α, τήν με­τά­νοι­α, τήν πί­στη, τήν ἀ­φο­σί­ω­ση καί τήν συνειδητή μετοχή στά Ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά ἀ­πο­κτή­σου­με “ὁ­μο­ή­θει­αν Θε­ού”, ὅ­πως ἔ­λε­γε καί ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­γνά­τι­ος ὁ Θε­ο­φό­ρος, δη­λα­δή ἦ­θος πα­ρό­μοι­ο μέ τοῦ Θε­οῦ.
Τέλος δέ, ἄς προσευχηθοῦμε νά ἀ­ξι­ω­θοῦ­με, ἀν­τι­κρίζοντας τόν Σαρκωθέντα Χριστό στό τα­πει­νό σπή­λαι­ο τῆς Βη­θλε­έμ, νά Τόν ἀ­γα­πή­σου­με ἔτι περισσότερο καί νά ἀ­πο­κτή­σου­με ἀ­πό τήν πα­ροῦ­σα ζω­ή τήν βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι ζεῖ καί ἐ­νερ­γεῖ μέ­σα μας καί ἐ­μεῖς ζοῦ­με μέ­σα στήν χά­ρη, τό φῶς καί τήν ἀ­γά­πη Του. Ἀ­μήν!
Ἡ χάρις τοῦ ἐν τῇ ταπεινῇ Φάτνῃ ἀνακλιθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ἡμῶν.
Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Διάπυρος πρός Χριστόν τεχθέντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἱερώνυμος