Σήμερα αποχαιρετούμε έναν ξεχωριστό άνθρωπο και έναν εξαίρετο Γιατρό! Τι πρώτο να θυμηθούμε; Ποιο από τα πολλά να διηγηθούμε; Γεννημένος στ...
Τι πρώτο να θυμηθούμε; Ποιο από τα πολλά να διηγηθούμε;
Γεννημένος στο αγαπημένο του χωριό, το Λειβάρτζι, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας και συνέχισε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Πάτρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και αποφοίτησε. Έκτοτε υπηρέτησε με αφοσίωση το λειτούργημά του και το τίμησε με ήθος και γνώση. Εμείς οι λειβαρτζινοί βεβαίως το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους! Ποιος βρέθηκε στο νοσοκομείο και δεν έτυχε της μέριμνας και της αγάπης του; Ποιος τον επισκέφθηκε στο ιατρείου του και δεν έτυχε αντίστοιχης φροντίδας, γενναιοδωρίας και ευγένειας; Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι οι πόρτες του ιατρείου του ήταν πάντα ανοιχτές, το τηλέφωνό του πάντα διαθέσιμο, όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί το ήθελε. Με σεβασμό, με ταπεινότητα, αλλά και με σοφία προσέφερε άοκνα την ιατρική του γνώση και φροντίδα.
Η έννοια του για τους συμπατριώτες του και τη γενέτειρά του δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια που δεν μπορούσε εύκολα να επισκεφθεί το Λειβάρτζι, το μυαλό του ήταν νοερά σ’ αυτό. Είχε ένα πάθος ξεχωριστό για αυτόν το τόπο. Ένα πάθος που το αποτύπωσε με τον φωτογραφικό του φακό. Είτε στο σπίτι του στην Αθήνα, είτε στο χωριό, είτε στο ιατρείο του, σε όλες τις γωνιές, υπήρχε κάποια φωτογραφία, είτε του κούρου και της σκαφιδιάς, είτε των ανθρώπων που περνούσαν ξέγνοιαστες στιγμές στον καφενέ. Ποιο λειβαρτζινό σπίτι άραγε δεν έχει μια φωτογραφία του, από τις εκκλησίες, από τις χαρούμενες στιγμές της ζωής τους ή από τη δουλειά τους; Ο φωτογραφικός του φακός άφησε μια πολύτιμη ιστορία για τον τόπο μας, από τις παλιές ασπρόμαυρες έως τις έγχρωμες και τις ψηφιακές! Όπως έγραφε και ο ίδιος στο λεύκωμα: «Αλήθεια! Πόσες μνήμες μας ξυπνούν! Κρίμα που δεν έχουν και … ήχο, πόσα θα μας έλεγαν ακόμη!»
Η αγάπη του για το χωριό μεγάλη, με δυσκολία μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις! Το 1957 θα είναι απ’ αυτούς που, μαζί με πολλούς και ξεχωριστούς λειβαρτζινούς, θα υπογράψουν το ιδρυτικό καταστατικό του Συλλόγου Λειβαρτζινών Αθήνας και θα δουλέψει με πάθος για τους σκοπούς του. Η προσφορά του στο Λειβάρτζι και στους λειβαρτζινούς μεγάλη, πολύπλευρη και κυρίως αθόρυβη.
Για μας, για την οικογένειά μου, δεν ήταν μόνο ο φίλος, ο κουμπάρος, ο γιατρός μας, ήταν πολύ περισσότερα, ήταν τύχη αγαθή η οικογενειακή μας σύνδεση.
Όσοι λοιπόν είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να τον ζήσουμε από κοντά, θα τον θυμόμαστε πάντα για τον οξυδερκή λόγο του, για το βλέμμα που ενέπνεε εμπιστοσύνη και τη σιωπηλή δύναμη που μετέδιδε σε κάθε εύκολη ή δύσκολη στιγμή.
Σε αναζητούμε! Σε αναζητά ο Αϊ Θανάσης που τον θεωρούσες δεύτερο σπίτι σου, ο Αϊ Γιώργης που η φωνή σου από το ψαλτήρι αντηχούσε σε κάθε γωνιά του.
Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του μέσα από την προσφορά και την αγάπη για τον τόπο του! Γιατί μόνο έτσι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι δεν χάνονται ποτέ.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Θόδωρε!
Σε ευχαριστούμε για όλα!
Χάιδω Μπάρκουλα
Δεν υπάρχουν σχόλια