Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από τότε που ακούσαμε για πρώτη φορά: «Εσύ παιδί μου τι παράγεις»; Τι πτυχίο έχεις; Κομπιούτερ ξέρεις;». «Μα εγώ σ...
Κομπιούτερ ξέρεις;». «Μα εγώ στάνη έχω». «Και στη στάνη με τον Μπουγιούκο δήμαρχο θα τα χρειαστείς»!!!!
Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να δικαιωθείς…
Ήρθες σαν σίφουνας, έτσι όπως οδηγούσες, και τάραξες τα λιμνάζοντα νερά στην πεδιάδα της Κατσάνας… Μίλαγες για αειφόρο ανάπτυξη, για δασικό χωριό, για υδάτινους πόρους… έννοιες σχεδόν άγνωστες για τότε… στα μέρη μας. Τότε ήθελες να ενεργοποιήσεις τις γυναίκες, να βρουν ρόλους, αναζητούσες προγράμματα για να προσφέρουν, για να βγουν μπροστά στην κοινωνία! Μοίρασες τριαντάφυλλα, πολλά τριαντάφυλλα, πολλά κόκκινα τριαντάφυλλα. Τότε λοιπόν κάποιοι γέλαγαν, άλλοι χλεύαζαν… και κάποιοι άλλοι ένιωθαν μια περίεργη ελπίδα να φυτρώνει. Τελικά αυτοί που κοίταξαν στα μάτια την ελπίδα… ήταν πιο πολλοί… και εκλέχθηκες δήμαρχος. Δεν υπήρχε αδιάφορη μέρα με σένα δήμαρχο, «είτε έτσι, είτε αλλιώς». Από την πρώτη εβδομάδα άρχισαν τα όργανα. Ήσουν ασυμβίβαστος… αλλά και μερικές φορές ίσως ακραίος (πάντως σίγουρα παρορμητικός) ποτέ όμως ιδιοτελής!
Θυμάμαι στις αρχές όταν βρέθηκες μπροστά σε ένα τσοπάνη τον ρώτησες: «Εσύ παιδί μου τι πάραξες σήμερα;» Κι αυτός σου απάντησε, «Εγώ τι να παράξω; Τίποτα!!! Στα πρόβατα πάλευα ούλη τη μέρα…». «Μα παιδί μου εσύ παράγεις. Ποιοι νομίζεις ότι παράγουν; Αυτοί στις μουργιές και στα καφενεία; Με σένα πρέπει να ασχοληθούμε, εσένα πρέπει να βοηθήσουμε, να σου αλλάξουμε τη ζωή, να σε διευκολύνουμε…!!!».
Κάποια άλλη συζήτηση ήταν «Δήμαρχε ένα μέτρο χιόνι έξω, μπλέξαμε». «Λοιπόν αντιδήμαρχε να μη μείνει ούτε ένα μαντρί χωρίς να πηγαίνει αγροτικό, δώσε προτεραιότητα και άνοιξε όλους τους αγροτικούς δρόμους να πάνε οι άνθρωποι στα μαντριά τους…». «Μα η τσάπα είναι προς το χιονοδρομικό Δήμαρχε…!!!». «Στα μαντριά σού είπα, γύριστη πίσω… Και όποιος δεν έχει αγροτικό να τον πάμε εμείς…». Με τα σχετικά συνοδευτικά «καλλωπιστικά» επίθετα του Ντόχτορα… Ξέρετε πια… Όλοι τα ξέραμε…
Και όλα αυτά γιατί ήξερες από ταλαιπωρία την είχες νιώσει στο πετσί σου…
Μικρός σαν ήσουνα μαζί με το Βασίλη τον αδερφό σου παίρνατε τα τα αρνοκάτσικα (σχεδόν δυο μερόνυχτα δρόμος) να τα πάτε στο Κιάτο, στο χασάπη. Για να βγει το αγώι. Ήσουν δεν ήσουν δώδεκα χρονών… Και στο τράιστο… ψωμοτύρι… Με τέτοιες παραστάσεις και βιώματα πως να αφήσεις το ξωμάχο αβοήθητο…
Εννοείται δεν υπήρχαν λεφτά για σπουδές, έπρεπε να δουλέψεις να ιδρώσεις να παγώσεις… να πονέσεις μα είχες φλόγα… που νίκαγε τις παγωμένες μηχανές της Γερμανίας, είχες όραμα που σου έδινε φτερά για σπουδές. Ήθελες να τελειώσεις οικονομολόγος. Όχι μόνο τα κατάφερες αλλά αρίστευσες κιόλας… και μετά νέο όνειρο αλλά και νέος Γολγοθάς, να κάνεις διδακτορικό… Το καμάρι σου, τα γαλόνια σου… Ταυτόχρονα είχες και την «αρρώστια» με την πολιτική, γράφτηκες στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας… και εκεί προσέφερες αλλά και διδάχτηκες πολλά…!!!
Η δεκαετία Του ΄80 σε βρήκε σύμβουλο στο Υπουργείο Γεωργίας, και υψηλόβαθμο στέλεχος της τότε Αγροτικής τράπεζας.
Ήσουν πρόεδρος του Συλλόγου Λυκουριωτων και εννοείται δε σου έτρεχαν τα λεφτά από τα μπατζάκια… Αλλά έτρεχες με εκείνο το πράσινο πεζώ (μαλλιά κουβάρια πήγαινες δηλαδή, ο συχωρεμένος ο πατέρας μου… ερχόταν κάτωχρος… γινόταν κοτόπουλο) όταν ατέλειωτες φορές πηγαίνατε πάνω -κάτω Λυκούρια -Κόρινθο για το νερό της Τριανταφυλλιάς… Τι τρέξιμο έριξες και γι’ αυτό… Σπουδαίο έργο… υπήρχε η ευκαιρία συνέβαλες με όλες σου τις δυνάμεις για να υλοποιηθεί…
Όταν πρωτοέφτασες για υποψήφιος δήμαρχος στην Κλειτορία ρώτησε κάποιος:
«Πώς λέγεται ο κύριος», και του απάντησαν «Είναι ο κύριος Μπουγιούκος»!!! Και τότε έξαλλος είπες: «Τι λες παιδί μου… (με τα σχετικά καλλωπιστικά σου, Ντόκτορα) Ντόκτωρ – Μπουγιούκος. «Εντάξει ντόκτορα μην τους αποπαίρνεις όμως» σου είπαν. «Αυτό εγώ το “Ντόκτορας” για να το αποκτήσω έχω ματώσει πέντε χρόνια, αυτά είναι τα παράσημά μου. Και ξέρετε και κάτι ακόμα θέλω να είναι και κίνητρο στους νέους να βάλουν στόχους να καταλάβουν την διαφορά…».
Είχε διαρρεύσει η είδηση ότι ήσουν υποψήφιος δήμαρχος. Γράφαμε τότε στο περιοδικό Λυκούρια: «θα δεχτεί να κατέβει ο Ντόκτωρ Γεώργιος Μπουγιούκος για δήμαρχος;» Κάποιοι είπαν τότε: «ποιος είναι αυτός ο ουρανοκατέβατος που μας έφεραν οι πασοκατζήδες;» Εκεί σου γύρισε το μυαλό όταν στο είπαμε… εσύ που περπάτησες όλο αυτό το τόπο με τα πόδια, που ξεπάγιασες στα βουνά της Λυκούριας, που σκεφτόσουν μικρός σαν ήσουν, τι να υπάρχει πίσω απ΄ το Σαϊτα, που ξενύχταγες πάνω στο βιβλίο και σταμάταγες όχι γιατί είχες «χορτάσει» διάβασμα αλλά γιατί τρεμόσβηνε το λυχνάρι, γιατί τελείωνε το πετρέλαιο, ξενιτεύτηκες και σπούδασες και γύρισες να αλλάξεις το τόπο σου και να αλλάξεις ορίζοντες στους νέους… ήσουν ο ουρανοκατέβατος… ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε, όταν το άκουσες….!!!
«Τελικά θα κατέβεις για δήμαρχος Ντόκτορα;». «Θα κατέβω αλλά θα κατέβω σαν Ντόκτορας…». «Πρέπει να γίνεις πιο απλός, να λαϊκίσεις και λίγο… ο αντίπαλός σου το χει αυτό το «χάρισμα»…» (ωχ! εκεί να είσαστε να ακούγατε ψαλμωδίες). Εγώ να πω ψέματα, εγώ να γλυκάνω το λόγο μου, εγώ ήρθα να τους σηκώσω όρθιους… ήρθα να τους πω, ότι όποια πόρτα υπουργείου χτυπήσω και δεν μου ανοίξει θα την γκρεμίσω, και οι δημότες που θα έρχονται στο δήμαρχο να υποβάλουν τα αιτήματά τους και δεν τους την ανοίξω την πόρτα, τους παροτρύνω από τώρα να γκρεμίσουν και τη δικιά μου».
Δεν θα ξεχάσω όταν κάποιος προσπάθησε να καταγράψει συνομιλία σας την παραμονή των εκλογών της δεύτερης Κυριακής … Δηλαδή θα σου ζήταγε… «λύτρα» και θα σου προσέφερε τόσους ψήφους όσους χρειαζόσουν… για να έχεις το «γάιδαρο σου δεμένο» και να πάρεις τις εκλογές. Όταν… τον πήρανε χαμπάρι ότι σε κατέγραφε, μπροστά σου του αφαίρεσαν το κασετόφωνο απ’ την τσέπη(είναι όλοι μακαρίτες, και αυτός που το αποκάλυψε και αυτός που το έκανε) και ενώ περιμέναμε όλοι να εκραγείς, όπως συνήθως έκανες, είπες με τόνο αυστηρό που δεν χωρούσε αμφισβήτηση « φύγετε από εδώ εσείς, αυτό είναι δικό μου θέμα… εσείς δουλειά σας…» Και στάθηκες σαν πατέρας δίπλα του και του μίλησες για το λάθος, χωρίς να θυμώσεις χωρίς… τα συνηθισμένα!!! Α, ρε Ντόκτορα γίγαντα, σου βγάζω το καπέλο…!!!!
Λίγοι άφησαν το αποτύπωμά τους στον τόπο τους όσο εσύ.
Στην περιοχή μας κάποιοι σε λάτρεψαν κάποιοι σε θαύμασαν για κάποιους έγινες σύμβολο και παραμένεις, και κάποιοι άλλοι δεν σε ήθελαν «ούτε ζωγραφιστό»!
Όλοι όμως συμφωνούσαν σε ένα πράγμα, ότι τα όνειρά σου, οι σκέψεις σου, τα οράματά σου, ήταν μπροστά πολύ μπροστά από την εποχή σου.
Η περιοχή πήρε πράγματα από σένα, κάποια ιδέες σου ίσως ακόμη δεν είναι αντιληπτές. Έτσι είναι φίλε δήμαρχε αλίμονο αν όλα γινόντουσαν με την μία… Έτσι όπως εσύ ήθελες!!!
Το δέντρο δεν πέφτει με μια τσεκούρια. Ένα είναι βέβαιο, ότι εσύ έβαλες το νερό στο αυλάκι!!! Θυμάμαι όταν σου είπανε: «Δήμαρχε νερό υπάρχει αρκετό στο χωριό μας, αλλά υπάρχουν μεγάλες απώλειες και επιπλέον γίνεται υπερκατανάλωση. Είπες: «Άστο βρε παιδί μου αυτό το θέμα ασχολήσου με κάτι άλλο, θα το λύσω εγώ αυτό, θα βάλω μικρο-τσιπς στα κεντρικά φρεάτια και θα βλέπω στον υπολογιστή μου που είναι η απώλεια. Μην ασχολείστε με ξεπερασμένα πράγματα!!! Επίσης το πρώτο βράδυ που εξελέγης δήμαρχος αντί να πανηγυρίζεις, όπως όλοι οι άλλοι, φώναζες « Είναι επείγον σας λέω». «Δήμαρχε κερδίσαμε! Ποιο είναι το επείγον που δεν μπορεί να περιμένει ;» Και απάντησες με εκείνο το μοναδικό «μπουγιουκέιο ύφος» (λίγο γελαστό, λίγο ειρωνικό), «Το δελτίο τύπου παιδί μου, πώς θα τους δείξουμε , ότι εδώ αλλάξαμε σελίδα, έχουμε πλέον τη «Νεα σελίδα»… και λουστήκαμε… Με τα ανάλογα επίθετα…»
Σχεδίαζες και την τελευταία λεπτομέρεια, ήσουν τελειομανής μέχρι εκεί που δεν πάει…
Πού είχε ακουστεί τότε να εκδώσει πολυσέλιδο πρόγραμμα ο υποψήφιος Δήμαρχος ενός μικρού απομακρυσμένου ορεινού δήμου ;Με δεσμεύσεις, με τα ακριβή βήματα της επόμενης μέρας, να συντάξει βιογραφικά ακόμα και των τοπικών συμβούλων. Πράγματα πρωτάκουστα… Παραλίγο τα φυλλάδια να βγουν την επομένη των εκλογών… Και όλα αυτά γιατί έπρεπε να είναι όλα τέλεια… Πιθανόν ούτε τα φυλλάδια του τότε κραταιού ΠΑ. ΣΟ. Κ. και της νέας Δημοκρατίας να μην ήταν τόσο προσεγμένα !!Σκέψεις, ιδέες και όνειρα!!! Κάποια πραγματοποιήθηκαν, κάποια έμειναν σχέδια στα συρτάρια… και κάποια έμειναν όνειρα… Ώσπου να ρθει ένας άλλος «Ντόκτορας»… να βρει το προζύμι σου, τη μαγιά σου και να τα υλοποιήσει… Το φως του δημαρχείου Κλειτορίας έσβηνε τελευταίο στην κωμόπολη… Δούλευες μελετούσες σχεδίαζες…
Εδώ τούτη την ώρα τα λέμε όλα, όπως τα λέγαμε πάντα.
Τελικά αν και σε καλωσόρισε ένα κομμάτι του κατεστημένου, αποδείχθηκε ότι δεν είδε με καλό μάτι, το γεγονός ότι ήθελες να κάνεις ανατροπές, να μοιράσεις ρόλους που δεν θα συμμετείχαν, ή που θα συμμετείχαν υπό όρους και οι τρικλοποδιές διαδέχονταν η μία την άλλη… να εμποδιστούν τα σχέδιά σου. Όπλο τους το ευέξαπτο και το απόλυτο του χαραχτήρα σου.
Ήσουν χαρισματικός εύκολα την γέμιζες την καρδάρα Δήμαρχε αλλά και εύκολα την έχυνες… ήσουν μοναδικός να σχεδιάζεις, να οραματιστείς, ήσουν πάντα αληθινός αλλά δε χρειαζότανε πολύ για να τα γυρίσεις κι όλα ανάποδα!!!! Δεν σου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία για να ολοκληρώσεις το όραμά σου (ίσως το πιο μεγάλο λάθος από τους πατριώτες μας) όχι βέβαια με απόλυτη ευθύνη δική τους αλλά και με δική σου ευθύνη. Δεν έβαλες λίγο νερό στο κρασί σου, σε κάποιες περιπτώσεις λιγάκι αν έβαζες, ίσως να ήταν πολλά αλλιώς. Όμως αυτός ήσουν, ο Γιώργης ο Μπουγιούκος ο ακέραιος, ο αληθινός, ο ανατρεπτικός αλλά και καμιά φορά ο ισοπεδωτικός. Έτσι σε ξέραμε, έτσι σε ζήσαμε, έτσι σε αγαπάγαμε… Για όλα αυτά θα σε θυμόμαστε και θα σε νοσταλγούμε… Ξέρουμε ότι έκανες πάρα πολλά καλά, όπως επίσης ξέρουμε ότι δεν έκανες κακό σε κανέναν και αν έγινε ποτέ κάτι θα ήταν εν αγνοία σου… γιατί εσύ δεν μπορούσε να κάνεις κακό σε κανέναν!!! Αυτή ήταν η μαγεία του χαρακτήρα σου…
Φίλε δήμαρχε, φίλε Ντόκτορα, τα λέω αυτά γιατί ξέρω ότι θέλεις να ακούς αλήθειες… πάντα ήθελες την αλήθεια… και όχι τα παραμύθια. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ένας σπουδαίος Λυκουριώτης, το χωριό σου καμαρώνει για πολλά πράγματα δικά σου, τα πεζοδρόμια της αγοράς, τον αγώνα σου για το
Λάδωνα, το τρέξιμο σου για το νερό της Τριανταφυλλιάς. Οι τσοπάνηδες ένιωθαν την αγωνία σου για να τους κάνεις τη ζωή καλύτερη. Τους καταλάβαινες όσο λίγοι… Προσέφερες πολλά.
Φίλε Ντόκτορα, αγαπημένε δήμαρχε της καρδιάς μας, θα μας λείπεις!!! Θα λείπει ο αυθορμητισμός σου, τα καλαμπούρια σου, οι κατσάδες σου… Αν και τα τελευταία χρόνια αηδιασμένος από πολλούς κι από πολλά είχες αποτραβηχτεί και μας τα στερούσες. Σε κούρασαν, σε παίδεψαν, σε εξουθένωσαν οι γραφειοκράτες… Και όχι μόνο!!! Άτιμο κατεστημένο…!!! Έτρεχες μέχρι πρόσφατα στα δικαστήρια για υποθέσεις του Δήμου, για υποθέσεις που ήθελες να διευκολύνεις το δημότη, να βοηθήσεις τον ανήμπορο, να προστατεύσεις το περιβάλλον… και το τίμημα… ατελείωτα εξουθενωτικά δικαστήρια και με την υγεία σου κλονισμένη. Σου στάθηκαν στα συνεχόμενα δικαστήρια έως το τέλος ο Βασίλης ο πλανητεριώτης, ο Γιώργος ο νομικός από τη Λυκούρια (αν και όταν ήσουν δήμαρχος τον είχες περάσει γενεές δεκατέσσερις, μπράβο του δεν κράτησε κακία) αλλά και ο αείμνηστος, ο τότε αντίπαλός σου Ανδρέας Δημόπουλος, αλλά και ο φίλος σου ο γιατρός που σου στεκόταν ουσιαστικά και συναισθηματικά.
Η ζωή σου έπαιξε περίεργα παιχνίδια, σου έδωσε πολλά και σου πήρε πολλά.
Έχασες στα 28 του τον αδερφό σου το Βασίλη τον συνοδοιπόρο σου στην Γερμανία, πόνος βαρύς και ασήκωτος. Όμως σου χάρισε τρία αστερία η αγαπημένη σου σύντροφος η Ελένη, τρία αληθινά διαμάντια… την Ιωάννα, το Νίκο και το Βασίλη.
Τώρα ξεκουράζεσαι… Σίγουρα σου διάλεξαν μια θέση σε αυτό το νέο κόσμο που έχεις πάει… που θα έχει πολύ τρέξιμο, πολλά όνειρα,πολύ καινοτομία… Αν καμιά φορά μπουμπουνίζει παρατεταμένα στο Σαϊτά ή στη Φράγκα ξέρω… θα έχεις βάλει το χέρι σου…
Γεια και χαρά αξέχαστε φίλε Ντόκτορα…
Γεια και χαρά δήμαρχε της καρδιάς μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.