Το 2021 κυκλοφόρησε στους Κινηματογράφους και σήμερα και στην δημόσια τηλεόραση και σε άλλες τηλεοπτικές πλατφόρμες η ταινία "ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ...
Για τον μύθο αυτό είχε μιλήσει σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Νίκο Κυριαζή για λογαριασμό του Kalavrytanews.com τον Νοέμβριο του 2015, ο αείμνηστος ιστορικός ερευνητής Δημήτριος Κανελλόπουλος (+1/1/20218).
Ο μύθος (;) του Αυστριακού σωτήρα και η ιστορική αλήθεια
Από συνέντευξη του ιστορικού ερευνητή Δημητρίου Κανελλόπουλου στον δημοσιογράφο Νίκο Κυριαζή (Νοέμβριος 2015)
Τα Γεγονότα: Ο δεκατριάχρονος τότε, Γεώργιος Δ. Δημόπουλος, Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, αυτόπτης μάρτυρας των τραγικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν το πρωϊνό εκείνο στο Δημοτικό Σχολείο, έχει καταθέσει σαν ιστορική έρευνα την προσωπική του εμπειρία, όπως την έζησε μαζί με τις Καλαβρυτινές Μανάδες και τα άλλα παιδιά. Γράφει, λοιπόν, ο Γιώργος τα εξής: Όσο για τον Αυστριακό που τάχα άνοιξε την πόρτα: ήμουν ο πρώτος που πέρασε την κεντρική σιδερένια πόρτα που ήταν και η έξοδος του περιβόλου του Σχολείου. Αυτή, λοιπόν, η πόρτα που λέγεται ότι άνοιξε κάποιος Αυστριακός στρατιώτης, αυτό σαφώς και μετά άκρας βεβαιότητος ομολογώ ότι ουδέποτε την έκλεισαν, έτσι ώστε, κανείς δεν την άνοιξε, ήταν απ' την είσοδο μας στο Σχολείο έως και την έξοδό μας από αυτό, διάπλατα ανοιγμένη. Άλλωστε, δεν εξυπηρετούσε τίποτε το κλείσιμό της. Κανένας Αυστριακός, αυτό είναι εντελώς ανυπόστατο και ανύπαρκτο. Αυτό είναι δεδομένο και ξεκάθαρο. ΄Οποιος τολμά να πει κάτι τέτοιο δεν είναι παρά ένας βέβηλος που παραποιεί τα γεγονότα. Κανένας οίκτος, ανύπαρκτο το έλεος, καμιά ανθρωπιά από κανέναν εκείνες τις ώρες. Αυτό είναι αμετάκλητο κι εδώ κλείνει οριστικά αυτό το θέμα, αν εννοεί κάποιος τις εσωτερικές πόρτες των αιθουσών κι αυτές το ίδιο, ούτε κλειδώθηκαν ούτε ξεκλειδώθηκαν. Είμαστε απ' τις τελευταίες οικογένειες που έφθανε στο Σχολείο με συνέπεια να μας οδηγήσουν σε μια αίθουσα κατάμεστη από γυναικόπαιδα και σταθήκαμε πίσω από την πόρτα της αίθουσας. Στο διάστημα της κράτησής μας χρειάστηκα τουαλέτα, ανοίγω την πόρτα που δεν ήταν κλειδωμένη, αλλά ήταν ένας στρατιώτης απ' έξω και με χειρονομίες του είπα και κατάλαβε, αφού πρώτα από το φόβο μου για να τον ευμενίσω, μην έχοντας κάτι άλλο, του έδωσα τα μύγδαλα και καρύδια που είχα στην τσέπη μου, που προηγουμένως είχα πάρει από το σπίτι μας όταν κατεβαίναμε για το Σχολείο. Κατέβηκα, από την πίσω πόρτα, την πέτρινη σκάλα και πήγα στις τουαλέτες που ήταν έξω στον περίβολο του Σχολείου. Γυρνώντας πήγα στην απέναντι αίθουσα απ' αυτή που ήμουν, αναζητώντας τον πατέρα μου, που τον είχαν χωριστά από εμάς, όπως όλους τους άνδρες, αφού δεν τα κατάφερα επέστρεψα στην αρχική αίθουσα. Βέβαια, αυτή η ελευθερία των κινήσεών μου ίσως οφείλεται σε οίκτο ή σε συμμαχία που άτυπα συνήψα με το στρατιώτη που του είχα δώσει τα μύγδαλα και με προθυμία πήρε. Μπαίνοντας μέσα άρχιζε μια μικρή ακόμα ανησυχία από ελάχιστο καπνό που άρχιζε να μυρίζει όλο και εντονότερα από διπλανά καιγόμενα κτήρια, ακούστηκε φωτιά... και τότε αυτόματα και ασυναίσθητα βρέθηκα έξω από την πόρτα, ενώ δεν με ακολούθησε κανείς, που αυτό σημαίνει η πόρτα ξανάκλεισε για κάποιο διάστημα; Πραγματικά δεν κατάλαβα τι έγινε. Τότε έντρομος βγήκα στο προαύλιο κατεβαίνοντας την ίδια πέτρινη σκάλα που προ ολίγου ανεβήκαμε και βγήκα στο προαύλιο του Σχολείου που έξω απ' αυτό είχαν φθάσει μερικοί Γερμανοί και παρακολουθούσαν το θέαμα, από την εκτέλεση που μόλις προ ολίγου είχαν αποπερατώσει το αποτρόπαιο έργο τους. Σκεφτόμουν ότι κάποιος θα με πυροβολήσει, εύκολο πράγμα, μετά από τόσους που είχαν σκοτώσει γιατί κι έναν ακόμα; Αυτό ήταν στην απόλυτη ευχέρειά τους, δεν έδιναν λόγο. Αυτό όμως δε συνέβη και αλλόφρων δεν έβλεπα τη σιδερένια εξωτερική πόρτα, αυτή που μπήκαμε, για να φύγω που ήταν διάπλατα ανοιχτή, και δίπλα Γερμανοί. Το αποφασίζω και την περνάω, στο μεταξύ σ' αυτά τα λεπτά κανείς δεν είχε βγει από το Σχολείο. Δεν είδα τον αλαλαγμό που επακολούθησε στην έξοδο των υπολοίπων, ούτε και τις φωνές του σπαραγμού τους άκουσα, γιατί περνώντας απ' το λαγκάδι που υπήρχε τότε και εντελώς ασυναίσθητα ήδη είχα φθάσει στο περιβόλι της Αφροδίτης Καράγιωργα, κρυμμένος σε κάτι βάτα κοντά στου Φίνταη. [...]
Σχετικά με τον σωτήρα Αυστριακό στρατιώτη, χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καθηγητή κ. Μίμη Καλδίρη στη Γενική Συνέλευση των μελών της Ενώσεως Καλαβρυτινών Αθήνας [Απρίλιος 1989] ότι [...] τα περί σωτήρα Αυστριακού στρατιώτη είναι θρύλος πλαστός που τότε είχε κάποια σκοπιμότητα, τώρα πρέπει να αφαιρεθεί από το βιβλίο το κομμάτι περί Αυστριακού [...]. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καλαβρύτων [1990] έκανε δεκτή την εισήγηση της κ. Κωνσταντοπούλου και απέρριψε κάθε ισχυρισμό περί του ρόλου Αυστριακού Στρατιώτη στη σωτηρία των γυναικόπαιδων κατά τον εγκλεισμό τους [13.12.1943] στο Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων.
Πως σκηνοθετήθηκε ο Μύθος – Προπαγάνδα
Ο μύθος - προπαγάνδα για το σωτήρα Αυστριακό Στρατιώτη σκηνοθετήθηκε στην Πάτρα, από την ομάδα SOE 133, μαζί με την κατηγορία [...] ότι ο ΕΛΑΣ δεν τόλμησε και δεν υπερασπίστηκε τους Καλαβρυτινούς [...]. Συγκεκριμένα για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε η κόρη του Προέδρου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Πατρών [Χονδροδήμος], Ι8χρονη τότε Ντέζη Χονδροδήμου. Κατά την άνοδο στα πυρπολημένα Καλάβρυτα [15.12.1943], συμμετείχε η Ντέζη Χονδροδήμου, η οποία ήταν πράκτορας της SOE 133. Στη διανομή στις χήρες και στα ορφανά του συσσιτίου, η Ντέζη Χονδροδήμου πέρασε το μήνυμα [...] Βάσω (Κυριακοπούλου της οποίας ο άντρας Γεώργιος Κυριακόπουλος εκτελέστηκε στην ομαδική δολοφονία στη Ράχη του Καπή) έφερε μαύρη μπογιά γιατί το πένθος είναι βαρύ. Τι να γίνει όμως, οι άντρες μείνανε αβοήθητοι γιατί καμιά 500 αντάρτες που κοίταζαν την εκτέλεση από το Κάστρο δεν έριξαν ούτε μια τουφεκιά... Ευτυχώς που ο καλός Αυστριακός Στρατιώτης άνοιξε τις πόρτες του Σχολείου και σωθήκατε κι εσείς, γιατί τώρα θα είχατε την τύχη των αντρών σας [...]. Η προπαγανδιστική αυτή συμπόνια της Ντέζης έγινε ανάθεμα για τους Αντάρτες, και οι περισσότερες Καλαβρυτινές μανάδες καταριόντουσαν τους Αντάρτες για το κακό που έπαθαν και όχι τους Γερμανούς. Η πληροφορία αυτή μεταφέρθηκε και στην Ιωάννα Τσάτσου [γραμματέα τότε του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού], η οποία την συμπεριέλαβε στο βιβλίο της Φύλλα της Κατοχής. Σε προσωπική συνάντηση που είχε ο ιστορικός ερευνητής Δημήτρης Κανελλόπουλος στο σπίτι της [Κανάρη 6 Κολωνάκι, Αθήνα, Νοέμβριος 1993] Ντέζης [Δέσποινας] Χονδροδήμου, η Ντέζη αρνήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα της ιστορικής έρευνας [...] πόθεν αποδεικνύεται η μη αντίσταση των Ανταρτών στη Σφαγή των Καλαβρύτων και στα περί σωτήρα Αυστριακού στρατιώτη [...] (βλ. και Βιβλίο Προσωπική Μαρτυρία, Δεκέμβριος 1943 - Οκτώβριος 1944) [σχετική και η μαρτυρία - συνέντευξη του Βασίλη Λάγιου στην ιστορική έρευνα].
Σχετικά με τον σωτήρα Αυστριακό στρατιώτη, χαρακτηριστική είναι η δήλωση του καθηγητή κ. Μίμη Καλδίρη (θύμα από τη Σφαγή των Καλαβρύτων) στη Γενική Συνέλευση των μελών της Ενώσεως Καλαβρυτινών Αθήνας [Απρίλιος 1989] ότι [...] τα περί σωτήρα Αυστριακού στρατιώτη είναι θρύλος πλαστός που τότε είχε κάποια σκοπιμότητα, τώρα πρέπει να αφαιρεθεί από το βιβλίο το κομμάτι περί Αυστριακού [...]. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καλαβρύτων [1990] έκανε δεκτή την εισήγηση της κ. Κωνσταντοπούλου και απέρριψε κάθε ισχυρισμό περί του ρόλου Αυστριακού Στρατιώτη στη σωτηρία των γυναικόπαιδων κατά τον εγκλεισμό τους [13.12.1943] στο Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων. Η φήμη (μύθος) που επικράτησε ότι οι Αντάρτες αδράνησαν ή απέφυγαν να υπερασπιστούν τους συμπατριώτες τους, καθώς και η δήθεν φιλανθρωπία του Αυστριακού στρατιώτη να ανοίξει τις πόρτες του Δημοτικού Σχολείου Καλαβρύτων [13.12.1943] και έτσι να σωθούν τα έγκλειστα σ' αυτό γυναικόπαιδα, δυστυχώς επικρατεί και μέχρι σήμερα. Κάποτε, όμως, θα πρέπει να τελειώσει αυτή η σκόπιμη μυθοπλασία, γιατί η αληθινή ιστορία βασίζεται μόνο σε πραγματικά - αληθινά γεγονότα, τεκμηριωμένα και αυταπόδεικτα και όχι σε κάθε είδους προπαγάνδα και μύθους.
Η Γερμανική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση για το σωτήρα Αυστριακό
Η Γερμανική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση [WDR] στις 09.12.1981 και 15.05.1982 αφιέρωσαν δύο εκπομπές για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα με τίτλο «Η Ξεχασμένη Σφαγή των Καλαβρύτων» και «Ιστορία σε Αντίφαση [σε σύγκρουση]». Στις εκπομπές αυτές αναφέρθηκε και ο μύθος του Αυστριακού Στρατιώτη. Ο έγκριτος Γερμανός Δημοσιογράφος Eberhe Rontolhs και ο Διευθυντής της WDR Erhard Kloss, σχολίασαν ως εξής την περίπτωση του Αυστριακού στρατιώτη: [...] Ακόμα και σήμερα μιλούν στα Καλάβρυτα για κείνον τον Αυστριακό στρατιώτη που άνοιξε την πόρτα στα κλεισμένα στο Σχολείο γυναικόπαιδα και που εκτελέστηκε, σύμφωνα με τους στρατιωτικούς νόμους, από τους δικούς του, λόγω παράβασης διαταγής. «Θέλουμε να τιμήσουμε αυτό τον άντρα, που στην ώρα της καταστροφής ήταν ο μοναδικός που έδειξε ανθρωπιά» μου είπαν στα Καλάβρυτα επανειλημμένα, «ίσως ένα μνημείο... Όμως ούτε ξέρουμε πώς λεγόταν - ούτε μια φωτογραφία του έχουμε». Αν εγώ μπορούσα να βρω κάτι στη Γερμανία για κείνον τον άντρα, ίσως τα παιδιά του. Για να το προεξοφλήσω: Η αναζήτηση μου έμεινε χωρίς αποτέλεσμα. Στα πολεμικά ημερολόγια της 117ης μεραρχίας καταδρομών, στα οποία καταγράφονται τόσο λεπτομερώς για την καταστροφή των Καλαβρύτων, των περιχώρων και των μοναστηριών, δεν αναφέρεται τίποτα για μια στρατιωτική εκτέλεση ενός μέλους των μονάδων Gnass, Juppe και Ebersberger. Ίσως συμβαίνει με τους «καλούς ανθρώπους των Καλαβρύτων» το ίδιο όπως με κείνον τον καλό γερμανό στρατιώτη, στον οποίο οι κάτοικοι του γιουγκοσλαβικού χωριού Smederevska Palanka έστησαν ένα μνημείο, γιατί πριν από 40 χρόνια λένε ότι αρνήθηκε να συνεργαστεί σε μια εκτέλεση ομήρων. Κι αυτός ο άντρας -οι πολίτες του Smederevska Palanka μπόρεσαν να εντοπίσουν το όνομά του, λεγόταν Γιόζεφ Σουλτς και καταγόταν από το Βούπερταλ- λένε ότι εκτελέστηκε από τους δικούς του ανθρώπους. Έρευνες της Κεντρικής Υπηρεσίας Τοπικής Δικαιοσύνης για τη διαφώτιση εθνικοσοσιαλιστικών εγκλημάτων στο Λούντβιγκσμπουργκ (Ludwigsburg) έδειξαν στο μεταξύ, ότι ο Josef Schulz ούτε καν ζούσε την μέρα της εκτέλεσης. Είχε χάσει τη ζωή του μία μέρα νωρίτερα σε μια επίθεση των ανταρτών. Όμως ακόμα και σήμερα στη Smederevska Palanka δεν πιστεύουν σ' αυτή την τεκμηριωμένη άποψη του θανάτου. Θέλουν να τον διατηρήσουν στη μνήμη τους σαν ένα δίκαιο ανάμεσα σε τόσους πολλούς απάνθρωπους. Έτσι και στα Καλάβρυτα πιστεύουν ακόμα πάρα πολλοί άνθρωποι σ' αυτόν τον ένα, που σαν ο μόνος έδειξε ανθρωπιά εκείνη τη μέρα του Δεκεμβρίου του 1943 και που την τιλήρωσε με το θάνατό του. Όπως είπα, δεν βρήκα κανένα στοιχείο, ότι η ιστορία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα θρύλο παρηγοριάς. Η αληθινή όμως ιστορία δεν γράφεται με μύθους αλλά με πραγματικά γεγονότα [...].
Η Βέρμαχτ για τους κακούς Γερμανούς και καλούς Αυστριακούς
To LXVIII Α.Κ. [Σώμα Στρατού] της Βέρμαχτ με σχετική διαταγή του διευκρινίζει ότι: [...] Μετά την προπαγάνδα της ομάδας SOE 133 περί κακών Γερμανών και καλών Αυστριακών στρατιωτών, με σκοπό να δημιουργήσει ρήγμα στη συνοχή της Βέρμαχτ, διευκρινίζεται ότι δεν υπάρχουν Γερμανοί και Αυστριακοί στρατιώτες αλλά ενιαίος Γερμανικός Στρατός του Γ' Ράιχ (Βέρμαχτ) ο οποίος μονολιθικά εκτελεί αυστηρά τις οδηγίες και αρχές που έχει καθιερώσει το OKW [...]. Επίσης ο Αρχηγός της Unternehmen Kalawryta στον απολογισμό του [29.12.1943] για το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα αναφέρει ότι [...] όλοι οι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες, εκτελούσαν με ακρίβεια και συνειδητά τις εντολές της Μεραρχίας και πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα [...].
Ο μύθος του καλού Αυστριακού στρατιώτη ήταν και είναι μια καλοστημένη προπαγανδιστική μυθοπλασία, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική πραγματικότητα.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς άδεια και αναφορά στην πηγή με ενεργό link
{full_page}
Δεν υπάρχουν σχόλια