γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος Μπαίνει συχνά στη διαδικασία να παραλληλίσει κανείς μια μικροοικονομία με μια μεγαλοοικονομία και ...
γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος
Μπαίνει συχνά στη διαδικασία να παραλληλίσει κανείς μια μικροοικονομία με μια μεγαλοοικονομία και εύκολα διαπιστώνει πολλές ομοιότητες. Οι κτηνοτρόφοι των χωριών μας, π.χ., ακολουθούν κι αυτοί ένα μικρό μνημόνιο και προμηθεύονται με πίστωση ζωοτροφές για το χειμώνα, τις οποίες εξοφλούν το επόμενο καλοκαίρι, όταν εισπράττουν τις αμοιβές τους από το γάλα. Το ότι τούς έρχεται «μία η άλλη», όπως ακούμε συχνά από το στόμα τους, δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε.
Μνημόνιο έχουμε υπογράψει και όλοι μας, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, για κάποια σημαντική αγορά, π.χ. σπιτιού, αυτοκινήτου κλπ. Γνωρίζαμε, βεβαίως, από την αρχή ότι η τράπεζα δεν πρόκειται να χάσει, ενώ η πιθανότητα να βρεθούμε εμείς προ δυσάρεστων εκπλήξεων, αν κάτι δεν πάει καλά, είναι υπαρκτή. Γι’ αυτό και κάνουμε τους υπολογισμούς μας, είμαστε προσεκτικοί, διαπραγματευόμαστε και σίγουρα δεν λέμε «ναι σε όλα» όσα μας προτείνουν οι δανειστές μας.
Έχει πολυειπωθεί πως η νοοτροπία του υπερδανεισμού που είχαμε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, έφτασε στο απόγειό της πριν την κρίση. Ασφυκτικές και οι πιέσεις από χρηματοδοτικές επιχειρήσεις, που εκμεταλλεύτηκαν με το παραπάνω την κουλτούρα μας να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω από το δικό μας κεραμίδι. Και πίστεψε ο φουκαράς ο Έλληνας που βίωσε στο πετσί του το κατοχικό σύνδρομο σε όλο του το μεγαλείο, πως ήλθε ο καιρός να ζήσει λίγο καλύτερα κι ακόμα πιο καλύτερα απ’ αυτόν τα παιδιά του, να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι του. Έτσι τού έλεγαν, τουλάχιστον, όλα μαζί τα στόματα των οικονομικά ισχυρών, εντός και εκτός των συνόρων: «η οικονομία έχει ανοδική πορεία και μεγάλες προοπτικές», «το χρηματιστήριο πάει καλά» κι άλλα τέτοια.
Ειδικά όμως με το αυτοκίνητο και με κάτι διακοποδάνεια και κάτι εορτοδάνεια ασκήθηκαν πιο δελεαστικές πιέσεις: πάρτε τα προϊόντα μας, πάρτε και δάνεια για να τα εξοφλήσετε!
Έχει ειπωθεί ακόμα ότι ίσως αυτά να ήταν μέρος του σχεδίου και μόλις οι «φίλοι» μας και δανειστές μας μάς έβαλαν στο χέρι, έκλεισαν τις στρόφιγγες τροφοδοσίας, ενώ η στάθμη της δεξαμενής συνεχώς κατεβαίνει. Και εκτός του ότι έχουμε βρεθεί να αναλώνουμε το μεγαλύτερο μέρος του εργασιακού μας βίου για να ξεχρεώσουμε το σπιτάκι-όνειρο, βρισκόμαστε τώρα στην ακόμα πιο δεινή θέση να το διπλοπληρώνουμε με τη φορολογία των ακινήτων, χωρίς καλά-καλά να μάς ανήκει, αφού δεν το έχουμε ξεχρεώσει.
Μήπως ισχύει κάτι ανάλογο και με τα μεγάλα μνημόνια; Μήπως εκτός των κερδών του δανείου που θα αποκομίσουν οι «σωτήρες» δανειστές μας, ο καβγάς είναι για το πάπλωμα που λέγεται ορυκτός πλούτος της Ελλάδος και που όλο φαίνεται και πιο υπαρκτός; Μήπως όταν έλθει η ώρα εκείνη μας θέλουν τελείως υποδουλωμένους και εξουθενωμένους οικονομικά, για ν’ αναγκαστούμε να αρκεστούμε σ’ ένα ξεροκόμματο ψωμί και να πάρουν αυτοί τη μερίδα του λέοντος; Είναι γνωστό, άλλωστε, και το βιοτικό επίπεδο λαών κάποιων πλουτοπαραγωγικών χωρών!
Ίσως να πηγαίνει πολύ μακριά το σκεπτικό του γράφοντος, αλλά ποια μεγάλη εταιρία, π.χ., πετρελαιοειδών ή φυσικού αερίου θα δεχθεί να πληρώνει μισθούς που μέχρι πρότινος ξέραμε; Και ποια πολυεθνική θα κάνει βιομηχανικές, τουριστικές ή άλλες επενδύσεις στο σταυροδρόμι δύο (αν όχι τριών) ηπείρων με μη ευνοϊκούς γι’ αυτήν όρους;
Μήπως ισχύει και εδώ η φράση του Ευαγγελίου «δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν», από την παραβολή των κακών γεωργών; (Ματθαίου κεφ. ΚΑ΄, εδάφ. 38).
Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος
Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων. Πέραν του λειτουργήματός του (Διπλωματούχος Νοσηλευτής) δραστηριοποιείται και στο λογοτεχνικό χώρο, με εκδόσεις βιβλίων και δημοσιεύσεις άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.