Ο «Αϊ- Γιάννης», στο Λειβάρτζι

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου  Τιμώντας τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, τη μετάσταση του οποίου εορτάζουμε σε λίγες μέ...

Του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου 

Τιμώντας τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, τη μετάσταση του οποίου εορτάζουμε σε λίγες μέρες (26 Σεπτέμβρη), αποτίουμε φόρο τιμής και στο μακαριστό εφημέριο του χωριού μας, τον π. Σωτήριο Κλεπετούνα, που για πέντε δεκαετίες διακόνησε άξια το ποίμνιό του. Με ιδιαίτερα δε θαυμαστό τρόπο ο «παπα-Σωτήρης» αγωνίστηκε να συντηρηθούν το μοναστήρι και οι δώδεκα εκκλησίες και ξωκλήσια που στολίζουν το χωριό μας, αφήνοντας στις νεότερες γενιές πλούσια θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά.

Αντί άλλου άρθρου, λοιπόν, για τον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη συνοικία Άγιος Ιωάννης («Αϊ-Γιάννης»), στο Λειβάρτζι, παραθέτουμε το κείμενο που ευρίσκεται σε κορνίζα δεξιά της εισόδου του ναού, εσωτερικά:

«ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΛΕΙΒΑΡΤΖΙΟΥ
Αληθώς ο ναός ούτος, εξ ού και η ονομασία της συνοικίας, είναι ο Παρθενών του Λειβαρτζίου με τα έξοχα σκαλίσματα και τας λαμπράς εικόνας του τέμπλου.
Ούτος εκτίσθη το 1831 (Αυγούστου 5), αποτεφρωθείς δε εκ τυχαίας πυρκαϊάς ανωκοδομήθη το 1873. Εις τα 1882 εγένετο το ωραίον τέμπλον μετά της αμπέλου, επιμελεία του εκ της συνοικίας ταύτης Ιατρού κ. Παναγιώτου Μπρίμη, αντί δαπάνης 2000 δραχμών, με τεχνίτας Ηπειρώτας.
Το 1857 ανηγέρθη το περίφημον κωδωνοστάσιον με εκλεκτάς πέτρας, μεταφερομένας πέραν του διασέλου, τη ευλαβεία των τότε γυναικών. Εις τα 1898 ηγοράσθη ο μέγας Κώδων αντί δραχμών 520, το δε 1964 με εισφορά των ενοριτών εγένετο η περιστροφική κλίμακα (σκάλα), αξίας 4000 δραχμών και εις τα 1966 ηλλάγη η εκ πλακών στέγη δι’ ευρωπαϊκών κεράμων, δαπάναις της εν Η.Π.Α. ευρισκομένης εκ Λειβαρτζίου καταγομένης κ. Τασίας Λούβαρη, το γένος Σωκράτους Θούα, εις μνήμην του συζύγου της Ανέστη.
Ευλαβών αφιερωτών εικόνων ονόματα αναγράφονται: Αντ. και Χαραλάμπους Μεϊντάνη, αδελφών Χρήστου και Γεωργίου Γιαννακόπουλων, Γεωργίου Σακελαροπούλου, Ανδρέου Πονήρη, Θεοδώρας Κ. Παπαμικρού, Χαραλάμπους Μασούρα, Χρήστου Σοφιανοπούλου, Τασίας Μανωλοπούλου, Αναστασίου Θούα ή Τασάνη κομίσαντος εξ Αμερικής τον Εσταυρωμένον, Ευθυμίου Αβραμιάδου Μοναχού, Ανδρέου Βασιλοπούλου, Νικολάου Νταερέ και Δημητρίου Νταερέ το Ιερόν και Άγιον Ευαγγέλιον.
Το παρόν εγράφη την 26ην Σεπτεμβρίου 1966.
Ο Εφημέριος ΛειβαρτζίουΣΩΤΗΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΛΕΠΕΤΟΥΝΑΣΙΕΡΕΥΣ»(Με σφραγίδα και υπογραφή)

Να αναφερθεί δε συμπληρωματικά, πως μία από τις μεταγενέστερες του παραπάνω κειμένου προσφορές στο ναό, είναι και τα στασίδια, από τον ίδιο τον ιερέα και την πρεσβυτέρα Θεοδώρα, το 1997. 

Λίγα λόγια για τη συνοικία

Ο ιερός ναός του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου γιορτάζει στις 8 Μάη και στις 26 Σεπτέμβρη και μαζί του γιορτάζει όχι μόνο η συνοικία, που έχει τον άγιο ως προστάτη της και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ενοριακό ναό, αλλά και όλο το χωριό. Προσκυνητές έρχονται ακόμα και από τα γύρω χωριά, με πολλή πίστη και ευλάβεια, κρατώντας τα τάματά τους. 

Τα σπίτια του μαχαλά είναι ορθάνοιχτα και μετά το σχόλασμα της εκκλησίας κανείς δεν φεύγει, χωρίς τη Λειβαρτζινή-Αϊ-Γιαννίτικη φιλοξενία. Είναι μια συνήθεια - «νόμος» για κάθε μαχαλά και κάθε χωριό της επαρχίας μας και μας φέρνει στο νου το φαγοπότι και το γλέντι με τα ταβούλια από σπίτι σε σπίτι, μέχρι και τη άλλη μέρα, στη γιορτή του αγίου του χωριού κάποια χρόνια πριν.

«Μπαλκόνι» του χωριού μας έχουν πει το Αϊ-Γιαννίτικο καταράχι, και απόλυτα δικαιολογημένα, αφού από εκεί η θέα, τόσο βόρεια και βορειοανατολικά, όσο ανατολικά και νοτιοανατολικά είναι φανταστική! Τα ανοιξιάτικα και τα καλοκαιρινά απογεύματα βγαίνουν πολλοί κάτοικοι της συνοικίας στο καταράχι και απολαμβάνουν τη δροσιά, τα καταπράσινα δάση μας, τους άλλους μαχαλάδες, τα βουνά γύρω, το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, την αστροφεγγιά και την πανσέληνο τη νύχτα.

Στο καταράχι αυτό γράφηκε ένα από τα πολύ γνωστά προεπαναστατικά γεγονότα του 1821 στη χώρα μας: Η εκτέλεση ενός ή δύο «σπαχήδων» (τούρκων εισπρακτόρων του χαρατσίου) από τον Ξαντάκη Τομαρά, που, ερχόμενοι από τα πίσω χωριά, κατηφόριζαν στο Αϊ-Γιαννίτικο Καταράχι με ύβρεις και απειλές κατά των Λειβαρτζινών αν δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι. (Εδώ να ειπωθεί πως οι ιστορικοί Τρικούπης και ο Καρατζάς αναφέρουν για δύο «σπαΐδες»). 

Στη συνοικία Περιτσαίοι υπήρχε ο πύργος του Ξαντάκη Τομαρά, στον οποίο κατοικούσε ο ίδιος. Σύμφωνα με μαρτυρίες γερόντων, καταγόταν από την περιοχή του Τόμαρου της Ηπείρου, όπως δηλώνει και το όνομά του. Παρενθετικά να ειπωθεί, σύμφωνα με τα λεγόμενα των παππούδων μας πάντα, πως μια μεγάλη έκταση κοντά στο μοναστήρι μας, στην Αγία Τριάδα, ήταν δικό του αμπέλι, που και σήμερα εκεί ο τόπος έχει την ονομασία «τομαραίικο αμπέλι».

Στη δεκαετία του 1970 ο Σύλλογος, Λειβαρτζινών της Αθήνας ανήγειρε μνημείο – «μάρτυρα» στο Αϊ-Γιαννίτικο Καταράχι (μαρμάρινη στήλη), το οποίο όμως λίγα χρόνια μετά καταστράφηκε. «Επανήλθε» ο Σύλλογος και στη δεκαετία του 1990 τοποθέτησε νέο. Με τη φροντίδα γνήσιων Λειβαρτζινών τοποθετήθηκε και σημαία δίπλα ακριβώς από τη μαρμάρινη στήλη, που κυματίζει υπερήφανα από τότε, μέρα και νύχτα στο «μπαλκόνι» του χωριού μας, βροντοφωνάζοντας την ιστορία! Το μνημείο, η σημαία και το εικονοστάσι του Αγίου Ιωάννου μας καλωσορίζουν ανεβαίνοντας, και πριν φτάσουμε στα πρώτα σπίτια της συνοικίας.

Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος γεννήθηκε στο Λειβάρτζι του Δήμου Καλαβρύτων και είναι υγειονομικός (Διπλωματούχος Νοσηλευτής).Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε εδώ και αρκετά χρόνια, δημοσιεύοντας αρχικά άρθρα και κείμενά του στον Επαρχιακό – Καλαβρυτινό Τύπο, καθώς και σε διάφορα περιοδικά. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λειβάρτζι σ’ ευχαριστώ!» εξέδωσε το 2002. Δύο χρόνια αργότερα προχώρησε σε μια προσπάθεια μετάφρασης για «Τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και του Μεγάλου Σαββάτου», καθώς και άλλων περικοπών της Μεγάλης Εβδομάδος (περιορισμένος αριθμός αντιτύπων). Ακολούθησε η συλλογή ποιημάτων με τίτλο «Έμμετρα», το 2008, από τις Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα». Το 2009 ολοκλήρωσε την ογκώδη έρευνά του με τίτλο «“Καταθέσεις” από την Νοσηλευτική μου διαδρομή». Το 2011 εκδόθηκαν τα βιβλία του «Η Φωτογραφία» και «Όταν η ελπίδα άρχισε ν’ ανατέλλει» («Άπειρος Χώρα»). Αναμένεται να εκδοθεί ακόμα και το σχεδόν ολοκληρωμένο βιβλίο του (μυθιστόρημα), με τίτλο «Αθόρυβοι εργάτες». Παράλληλα, συνεχίζει να δημοσιεύει πολύ συχνά άρθρα, κείμενα και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος). Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι ομιλίες του για διάφορα λογοτεχνικά και κοινωνικά θέματα.Είναι παντρεμένος με την Ελένη Γάλλιου από το Γοργόμυλο Πρέβεζας και έχουν δύο παιδιά.