Λόγος για τους λόγους της κρίσης

του Νίκου Τζένου* Κείμενο - εισήγηση στο 8ο Συνέδριο των Οικολόγων-Πράσινων που έγινε στην Αθήνα 21-23 Οκτωβρίου 2011 Από το Μάρτιο του 2...

του Νίκου Τζένου*

Κείμενο - εισήγηση στο 8ο Συνέδριο των Οικολόγων-Πράσινων που έγινε στην Αθήνα 21-23 Οκτωβρίου 2011

Από το Μάρτιο του 2010 που η χώρα μπήκε σε Διεθνή  Οικονομικό έλεγχο, ηγεμονεύουν δύο πολιτικές. Η πολιτική του μνημονίου και η αντιμνημονιακή ρητορική, που έχει αναχθεί σε πολιτική. Το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας έχει εγκλωβιστεί στο Μανιχαϊστικό δίλημμα Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο και έχει πάψει πια να αναζητεί μια βιώσιμη και ρεαλιστική λύση στο σύνθετο Ελληνικό πρόβλημα. Η αναζήτηση, ο προβληματισμός, η πρόταση, η σύνθεση δεν έχουν θέση στο  πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο πολεμικός λόγος κυριαρχεί. Θα θυμάστε ασφαλώς την περιπέτεια των υποψηφίων περιφερειαρχών μας στα κανάλια. Ερώτηση πρώτη και μόνη.  Είσαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου; Εναγωνίως προσπαθούσε ο Διάκος να αναδείξει τον πολιτικό μας λόγο και να μην καθηλωθεί στο δίλημμα. Η κοινωνία δεν είναι πλέον σε θέση να αξιολογεί και να κρίνει πολιτικές. Οποιαδήποτε πολιτική συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με το Μνημόνιο, οποιαδήποτε πολιτική εκπορεύεται από την κυβέρνηση του μνημονίου είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή. Τούτο οφείλεται σε δύο λόγους. Α) το Μνημόνιο έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου με την άνιση και άδικη κατανομή των βαρών της δημοσιονομικής προσαρμογής. Β) κάποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να πραγματοποιηθούν και υλοποιηθούν σε βάθος 10ετίας, γίνεται εν μια νυκτί χωρίς τον αναγκαίο χρόνο προσαρμογής που θα απορροφούσε παρενέργειες και κραδασμούς.

Είναι ως εκ τούτου κατανοητή η οργή και η αγανάκτηση του πολίτη που πλήττεται άμεσα και καθοριστικά και βλέπει το πενιχρό του εισόδημα να συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο. Όμως. Η αντιμνημονιακή ρητορική έχει  δώσει λόγο και ρόλο σε στρώματα, ομάδες, συντεχνίες, για να υπερασπιστούν πλούτο και ανήθικα προνόμια. Κοντά στο φτωχό και τον άνεργο «κολλάει» ο καθένας.  Συντεχνίες με σκανδαλώδη προνόμια, μικρομεσαίοι φοροφυγάδες – κερδοσκόποι-καταπατητές , διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί, κρατικοδίαιτοι  συνδικαλιστές, εργολάβοι και κατασκευαστές, μισθοδοτούμενοι από το δημόσιο δεσποτάδες , τα golden boys των  media. Κοντά σε αυτούς και κάποιοι βουλευτές (και πρώην Υπουργοί) του ΠΑΣΟΚ που οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη στο πελατειακό σύστημα και στη διαφθορά. Σήμερα είναι και αυτοί στα «κάγκελα» υπερασπιζόμενοι  τάχα «την Σοσιαλιστική φυσιογνωμία του κινήματος», επειδή βλέπουν ότι το πελατειακό σύστημα δεν έχει μέλλον. Κοντά σε αυτούς και οι κομματικοί – Κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του πελατειακού κράτους, που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές  ανάμεσα στο κόμμα και  την κοινωνία. Εξασφαλίζοντας αμφίβολης βιωσιμότητας παροχές για τους πελάτες ενισχύουν την δική τους  διαπραγματευτική δύναμη και εξασφαλίζουν πολιτική ανέλιξη.

Έχουμε ως κόμμα αποδεχτεί ότι το έλλειμμα είναι  ένα πραγματικό μέγεθος και ότι η δημοσιονομική  εξυγίανση  είναι αναγκαία. Έχουμε ταχθεί υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα κάνουν το κράτος λειτουργικό , βιώσιμο και φιλικό προς τον πολίτη. Απαιτούμε να «μπει χέρι» στην φοροδιαφυγή και τις γκρίζες περιουσίες. Η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί (ανεπιτυχώς) να ανταποκριθεί σ΄ αυτές τις ανάγκες. Για τον τρόπο που το κάνει έχουμε κριτικά τοποθετηθεί. Τα βάρη της δημοσιονομικής προσαρμογής κατανέμονται άδικα, η μεγάλη φοροδιαφυγή και ο κρυμμένος πλούτος δεν συλλαμβάνεται,  οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σχεδιάζονται (κάποιες φορές) με κριτήριο το δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Γνωρίζουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται χωρίς τον αναγκαίο χρόνο ωρίμανσης και προσαρμογής δεν είναι αποδεκτές από την κοινωνία. Οφείλουμε όμως να αποδεχτούμε ότι η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα «αμύνονται» ακόμα και στα εμφανώς χρήσιμα, θετικά, αναγκαία και αυτονόητα.

Αν αθροίσει κανείς τα αιτήματα (φανερά και λανθάνοντα) και τους στόχους που προβάλλουν κλάδοι, συνδικάτα, κινήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), τελικά ένα αίτημα συγκροτείται. «ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΕΠΟΧΗ».

Γιατί συμβαίνει αυτό. Στην ελληνική πολυστρωματική κοινωνία (στην οποία ένα σημαντικό μέρος της οικονομίας κατέχει η παραοικονομία και  ο παρασιτισμός), η φοροδιαφυγή, ο κρυμμένος πλούτος και τα προνόμια διαχέονται σε μεγάλο μέρος της κοινωνικής πυραμίδας, ανάλογα βέβαια με την θέση που κατέχει ο πολίτης σ΄ αυτήν. Αν μετρήσει κανείς τον βαθμό αντίδρασης κάθε κοινωνικού στρώματος θα διαπιστώσει ότι η αντίδραση είναι αντιστρόφως ανάλογη , του πλούτου των προνομίων και της δυνατότητας για φοροδιαφυγή που έχει κάθε κοινωνικό στρώμα.

Δεν αμύνονται οι άνεργοι,  οι μισθωτοί του πραγματικού ιδιωτικού τομέα, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Αυτοί απλώς αγωνίζονται να περισώσουν το μικρό εισόδημα τους. Αμύνονται με δεκαήμερες απεργίες (και διαρκείς λευκές). Οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών που παίρνουν (για να κάνουν τη δουλειά τους ) 1500 € ειδικό επίδομα και τελικά δεν κάνουν τίποτα.

Ο επαγγελματικός κλάδος που έκανε το 2011 την μεγαλύτερη σε διάρκεια αποχή είναι οι δικηγόροι, υπερασπιζόμενοι «καταχτήσεις» που η κοινωνία θεωρεί ότι δεν εδράζονται σε κάποια λογική και ηθική βάση,

Αμύνονται επιπλέον και αγανακτούν (για λόγους που όλοι κατανοούν) γιατροί, φαρμακοποιοί, πρυτάνεις. Αμύνεται  ο Παραδιάς (εκπρόσωπος των ιδιοκτητών ακινήτων), κ Καψημάλης (Πρόεδρος των κατασκευαστών), αγανακτεί και ο Κραουνάκης (150.000 € το χρόνο για την μαϊμού ΜΚΟ)

Παρεμπιπτόντως πριν λίγους μήνες βρέθηκα στην πατρίδα μου με τον Καψιμάλη. Μιλώντας για την κρίση στην οικοδομή  του είπα ότι: Η «επιθετική» οικοδομική δραστηριότητα (που έχει υπερβεί κάθε κριτήριο βιωσιμότητας και  κοινωνικής χρησιμότητας) δεν έχει μέλλον. Ότι υπάρχει μέλλον, αν οι κατασκευαστές στραφούν (εκμεταλλευόμενοι και τα κίνητρα Μπιρμπίλη) στην  αναβάθμιση του υπάρχοντος κτηριακού δυναμικού. Η απάντησή του.  Δε μας ενδιαφέρει αυτή η αγορά. Έχουμε βρει διέξοδο στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Αμύνονται και τα κινήματα που γεννήθηκαν τον καιρό της κρίσης. Η Αριστερά αλλά και το κόμμα μας βλέπουν σε αυτά ελπίδα και προοπτική. Είναι όμως έτσι; Έχω τις ενστάσεις μου. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, ότι κινείται δεν είναι κίνημα. Στον καιρό της κρίσης θέλουμε κινήματα δημιουργίας αλληλεγγύης, εθελοντισμού. Κινήματα που θα αμβλύνουν «εδώ και τώρα τις συνέπειες που έχει η οικονομική κρίση στους οικονομικά αδύνατους. Μιλούσα με ένα στέλεχος του ΣΥΝ για αυτή την ανάγκη. Η απάντησή του: «Αυτά τα κινήματα έχουν προοπτική μόνο όταν εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής. Αλλιώς γίνονται «δεκανίκι» του συστήματος». Ας δούμε λοιπόν τα κινήματα της κρίσης.

• Στη Βέροια μία ομάδα 20 περίπου ακτιβιστών επανασυνδέει το Ηλεκτρικό σε αποδεδειγμένα φτωχούς συμπολίτες. Καλό ακούγεται. Όμως η δική μου οπτική είναι: θα αγωνιστώ μέσα από συλλογικές διαδικασίες για να μην κόβεται το ηλεκτρικό των φτωχών και αδυνάτων. Αν είναι να εκφράσω την αλληλεγγύη μου δε θα « κάνω μνημόσυνο με ξένα κόλυβα» .Ωστόσο το αποδέχομαι. Καλά κάνουν.

Σκέφτομαι όμως. Όσο αυτό το κίνημα είναι στα χέρια 20 ακτιβιστών, καλώς. Όμως τα κινήματα έχουν τον «ενγενή» σκοπό να μεγαλώνουν, να μαζικοποιούνται. Τι θα γίνει τότε; Ποιος θα ελέγξει τα κριτήρια για το ποιος δικαιούται επανασύνδεση. Ποιος θα ελέγχει  τα κίνητρα αυτού που επανασυνδέει . Π.χ. ο υπάλληλος της ΔΕΗ που κάνει τη διακοπή, την άλλη μέρα θα κάνει (με το αζημίωτο)την επανασύνδεση. Δεν κινδυνολογώ. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί  στην Αργεντινή. Η ανταλλακτική  οικονομία που λειτουργούσε με εναλλακτικό χρήμα (κουπόνια) τινάχτηκε στον αέρα, όταν διάφοροι «επιτήδειοι» έριξαν εκατομμύρια πλαστά κουπόνια στην αγορά.

• Το κίνημα της Κερατέας

Συμφωνώ  με την θέση του κόμματος  ότι ο σχεδιασμός διαχείρισης απορριμμάτων για την Αττική είναι ατελής και ακριβός. Όμως γιατί ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι της Κερατέας; Για τις ατέλειες του  Σχεδιασμού; Όχι. Το λανθάνον   κρυφό αίτημα ήταν ένα.  Δεν θέλουμε ΧΥΤΑ γιατί επιθυμούμε την πλήρη αστικοποίηση του περιαστικού χώρου. Εν τέλει ήταν ένα κίνημα ενάντια στο περιβάλλον.

• Κίνημα δεν πληρώνω (διόδια).

Το κίνημα αυτό θεμελιώθηκε πάνω σε μια  δίκαιη  και λογική βάση. Όμως. Πριν κάποιους μήνες πέρασα από τα διόδια της Πάτρας προς Κόρινθο, μέσα σε ένα jeep (φίλου μου) αξίας 50.000 €. Ένας νεαρός μου έκανε νεύμα να περάσω. Δεν πληρώνουμε. Σταμάτησα και έπιασα κουβέντα μαζί του. Του είπα: αν δεν πληρώσω εγώ , μήπως τα πληρώσει η άνεργη μάνα σου; Δεν φάνηκε να κατάλαβε. Επί πλέον. Το αυτονόητο δεν πληρώνω οικοδομήθηκε πάνω σε ένα άλλο «αυτονόητο» δικαίωμα. Ότι η κάθε ελληνική οικογένεια δικαιούται να έχει δύο αυτοκίνητα. Όμως η πράσινη οπτική δεν αναγνωρίζει τέτοιου είδους δικαιώματα. Αναγνωρίζει το δικαίωμα σε ένα αξιόπιστο σύστημα δημοσίων μεταφορών. Προτάσσει το συλλογικό και όχι το ατομικό.

• Το κίνημα των αγανακτισμένων.

Η κριτική μου δεν αφορά το «υγιές» τμήμα αυτού του κινήματος. Αφορά πρακτικές και λογικές που πλήττουν ευθέως την δημοκρατία και τους θεσμούς. Στόχος των αγανακτισμένων έγινε το κοινοβούλιο και το αντιπροσωπευτικό σύστημα, η τοπική αυτοδιοίκηση (κατάληψη δημαρχείου Κορίνθου, διάλυση συνεδρίασης Δ.Σ), εργατικά κέντρα, γραφεία πολιτικών κομμάτων, η  δικαιοσύνη (αγανακτισμένοι πολιόρκησαν την κατοικία  του Προέδρου του ΣΤΕ, η τέχνη και ο πολιτισμός. Αγανακτισμένοι διέλυσαν  εκδήλωση-παρουσίασης βιβλίου στην οποία συμμετείχαν  βουλευτές από όλα τα κόμματα. Ανάλογο φαινόμενο ξέρω μόνο ένα. Όταν Χρυσαυγίτες διέλυσαν την εκδήλωση παρουσίασης του «Μακεδονικού λεξικού» του VASCO KARAJA .  Ακόμα και απλοί πολίτες έγιναν στόχος. Ένας «γραβατωμένος» κατά την έξοδό του από το Υπουργείο Οικονομικών κυνηγήθηκε και προπηλακίστηκε από αγανακτισμένους, εκ του γεγονότος και μόνο ότι φορούσε γραβάτα. Με αφορμή αυτή την ιστορία θυμήθηκα μια παλαιότερη δήλωση του  Γ. Παρασκευόπουλου για το πώς μπορεί να γίνει κάποιος στόχος εξ αιτίας του «προφίλ» του και μόνο. Τέλος η άποψή μου για το γιαούρτωμα. Αν δεν είναι  προϊόν υπαρξιακού αδιέξοδου είναι ένα χυδαίο άλλοθι αγωνιστικότητας, είναι μια ψευδαίσθηση πολιτικής παρέμβασης.

Η «αντίσταση» της κοινωνίας με τις μορφές που περιγράφω και με πολλές άλλες (καταλήψεις λιμανιών, αεροδρομίων, σχολείων κλπ) δίνουν   δημιουργική διέξοδο στην κρίση; Όχι οδηγούν σε αδιέξοδο και καταστροφή.

Η κοινωνία έχει μπει σε μια αυτοκαταστροφική δίνη και φλερτάρει απερίσκεπτα με τη χρεοκόπια.  Δονείται από κάποια βαθιά μεταφυσική πίστη, ότι εν τέλει κάποιος «από μηχανής Θεός» θα μας σώσει. Την μεταφυσική πίστη ενισχύουν διάφοροι τσαρλατάνοι των media και της πολιτικής που ανακαλύπτουν από καιρού εις καιρό μαγικές λύσεις που θα μας επιτρέπουν να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Μυθώδη κοιτάσματα χρυσού, πετρέλαιο και φυσικό αέριο αξίας ενός τρις, μετοχές της τράπεζας της Ανατολής, ο χρυσός της Ανατολής. Τέλος οι περίφημες πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα. Στους «Αριστερούς» φίλους μου συνιστώ να ψάξουν την θέση του Λένιν και του Τρότσκι για τις πολεμικές αποζημιώσεις  που κλήθηκε να καταβάλλει η Γερμανία μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Ας δούμε λίγο και την στάση των πολιτικών κομμάτων.

Η αριστερά είναι εξαιρετική όταν περιγράφει τις συνέπειες που έχει η δημοσιονομική προσαρμογή στα λαϊκά στρώματα και στην οικονομία. Είναι όμως επικίνδυνη όταν προτείνει λύσεις για το σύνθετο ελληνικό  πρόβλημα. Έχω μελετήσει προσεκτικά τις θέσεις  των πολιτικών και οικονομολόγων της αριστεράς. Μελέτησα τις θέσεις Λαπαβίτσα για τη «στάση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη».  Συμπέρασμα. Σε κάθε επίπεδο (ανεργία, μισθοί, ύφεση, ρευστότητα) οι συνέπειες είναι απείρως χειρότερες του μνημονίου. Όμως την ώρα που εγώ θα πληρώνω το τίμημα της «στάσης πληρωμών» ο ίδιος (ως άλλος Νέρων) θα βλέπει την καταστροφή από το LONDON SCHOOL OF ECONOMICS .

Κάποιοι αριστεροί πολιτικοί που προτείνουν «επιθετική αναδιάρθρωση» και διαγραφή του χρέους υποθέτω ότι αυτές τις μέρες θα αισθάνονται αμήχανα,  όταν ανάλογες προτάσεις κάνουν η Μέρκελ και ο SOROS.

• Η ακροδεξιά δεν έχει πρόβλημα. Μπορεί να λέει ότι θέλει. Οποιαδήποτε απώλεια μπορεί να έχει από την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, του «πατσίζει» με την συνεπή και σταθερή αντιμεταναστευτική πολιτική.
• Η Νέα Δημοκρατία έχει βρει τη μαγική λύση. Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς προτίθεται να επαναδιαπραγματευτεί ο ΑΣ. Ποιο είναι το πλαίσιο της επαναδιαπραγμάτευσης. Έχω «γδάρει» το διαδίκτυο για να εντοπίσω ένα κείμενο που να απαντά σ΄ αυτό το ερώτημα. Δεν υπάρχει . Η επαναδιαπραγμάτευση είναι μια αόριστη υπόσχεση που ικανοποιεί  κάθε πικραμένο. Είναι μια ακόμα πολιτική απάτη. Κάποιοι την συγκρίνουν με το «λεφτά υπάρχουν» εγώ το συγκρίνω με το «Τσοβόλα δώστα όλα». Επιπλέον.

Η κλασική συνταγή της ακροδεξιάς (σε κάθε της έκφραση) είναι μία. Αν θες να αντιμετωπίσεις μία κρίση, ντοπάρισε το λαό , κατασκεύασε εχθρούς. Ο Α.Σ το έκανε στην Δ.Ε.Θ. Η συνταγή λέγεται «Νατιβισμός» .

Κάποια συμπεράσματα.

• Η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε, κυρίως για ένα λόγο. Φορτώνοντας τα βάρη στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, δεν έχει πλέον καμία κοινωνική συμμαχία να συγκρουστεί με προνόμια και συμφέροντα. Κάποια θετικά βήματα που έγιναν στους τομείς  της διαφάνειας, των θεσμών και του πελατειακού κράτους, αγνοήθηκαν και απαξιώθηκαν.

Επιπλέον. Τον τελευταίο χρόνο συνέβη το εξής παράδοξο. Για πρώτη φορά μια πολιτική που χαρακτηρίζεται ως βίαιη, αυταρχική κλπ έγινε χωρίς την υποστήριξη ιδεολογικών και κατασταλτατικών μηχανισμών που αυτονόητα  συμβάλλουν στην υλοποίηση αντιλαϊκών πολιτικών. Με εξαίρεση τα ΜΑΤ (που έχουν εθιστεί στη βία και δέρνουν ακόμα και αμισθί) το σύνολο των μηχανισμών εξουσίας αυτοακυρώθηκε. Οι ένοπλες δυνάμεις (με αιχμή τους απόστρατους) έγιναν αγανακτισμένοι. Η ένωση δικαστών  και Εισαγγελέων διδάσκει απειθαρχία και ανυπακοή (κάτι σαν το ΠΑΜΕ), οι αστυνομικοί διαδηλώνουν έχοντας απέναντι τους τα ΜΑΤ. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Απλώς το επισημαίνω.

Ο χρόνος της κυβέρνησης είναι μετρημένος. Κάποιο άλλο μπλοκ εξουσίας θα κληθεί να διαχειριστεί ένα σύνθετο (σχεδόν άλυτο) πρόβλημα που συνοψίζεται ως εξής. Δημοσιονομική προσαρμογή, διαχείριση χρέους , αντιμετώπιση της ύφεσης, αναπτυξιακός σχεδιασμός, χτύπημα της φοροδιαφυγής, βιώσιμη οικονομία και κοινωνία.

Αυτό το νέο μπλοκ εξουσία θα λειτουργήσει μέσα σε ένα Ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι που διαρκώς μεταβάλλεται  προς το χειρότερο και θα έχει απέναντί του τα ίδια συμφέροντα. Με δεδομένες τις τάσεις, κατευθύνσεις και επιλογές του πολιτικού συστήματος (που οριακά μεταβάλλονται) αναρωτιέμαι ποιο θα είναι αυτό το μπλοκ εξουσίας που θα διαχειριστεί το μέλλον αυτής της χώρας. Υπάρχουν δύο εκδοχές. Η καλή και η κακή.

• Η καλή εκδοχή. Λέμε αλήθεια στο Λαό, καταγγέλουμε τις εύκολες λύσεις, καταδικάζουμε την κοινωνική βαρβαρότητα, δεν δαιμονοποιούμε την έννοια λιτότητα. Αποδεχόμαστε ότι η χώρα και οι πολίτες θα γίνουν φτωχότεροι, όχι όμως το περιβάλλον. Λέμε όχι σε ανευθυνότητα και λαϊκισμό. Θέλουμε κινήματα δημιουργίας και όχι καταστροφής. Δίνουμε έμφαση στην αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό. Παράγουμε, δημιουργούμε, οραματιζόμαστε. Παραιτούμαστε από προνόμια για να διατηρήσουμε ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης. Προτάσσουμε το συλλογικό από το ατομικό. Είμαστε πολίτες και όχι πελάτες. Δημιουργούμε νέο αναπτυξιακό  πρόταγμα. Ξεπερνάμε αγκυλώσεις και ιδεολογήματα.

Για να δουλέψει όμως αυτή η προοπτική οφείλει το πολιτικό σύστημα (αν δεν μπορεί να συνεργαστεί) τουλάχιστον να μπορεί να συνυπάρχει. Πρέπει να αφήσει στην άκρη αυτό που χωρίζει και να ανακαλύψει αυτό που ενώνει. Πρέπει να ανακαλύψει την έννοια «συλλογικό συμφέρον, κοινό καλό». Πριν ένα χρόνο περίπου ο Daniel con Bebit σε συνέντευξη του στην «Ελευθεροτυπία» διαπίστωσε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει η αντίληψη του συλλογικού συμφέροντος. Έχει δίκιο. Αν πεις σε κάποιο αριστερό για το «κοινό συμφέρον» έχει την απάντηση στο τσεπάκι. Τι κοινό έχει ο εργάτης με τον καπιταλιστή; Και όμως έχει.  Η οικονομική κρίση αγγίζει τα πάντα. Όλοι πλήττονται οι εργαζόμενοι, οι επιχειρήσεις, οι τράπεζες. Ο εχθρός πλέον είναι εκτός των τειχών. Και όμως ο κάθε ηγετίσκος (Δεξιός ή Αριστερός) καταθέτει στο τραπέζι μια αδιαπραγμάτευτη αλήθεια και απαιτεί γύρα από αυτή την αλήθεια να στρατευθεί το σύνολο της κοινωνίας. Όμως δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες.

Οφείλει λοιπόν το πολιτικό σύστημα να συνυπάρξει, να συνεργαστεί, και να συνθέσει. Αν αυτό δεν γίνει τότε έρχεται η κακή λύση. Ποια είναι αυτή;

• Είναι μια πραγματική αυταρχική κυβέρνηση που θα επιβάλλει «δια πυρός και Σιδήρου» την πολιτική της. Με ποιο τρόπο;

                Θα κατασκευάσει εχθρούς. Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί; Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κακοί  Γερμανοί και εν γένει βόρειοι, οι Τούρκοι, οι Μουσουλμάνοι, οι μετανάστες, οι «ντιντίδες και κομψευόμενοι», οι Ανθέλληνες, οι Ευρολιγούρηδες,  οι  ψευτοκουλτουριάρηδες , οι οπαδοί της ναρκοκουλτούρας το ΕΠΣΕ, η Διεθνής Αμνηστία και τέλος αυτοί που υπερασπίζονται την βιοποικιλότητα και όχι τον άνθρωπο.

   Θα ξαναχτίσει την διαρρηγμένη σχέση της πολιτικής εξουσίας με τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς. Θα προσλαμβάνει «μπάτσους» και όχι νοσηλεύτριες. Θα αποκαταστήσει το «κύρος» της δικαιοσύνης  (με παροχές και προνόμια) το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, ( με άλλες παροχές και προνόμια).

      Θα διεκδικήσει ΑΟΖ , θα στείλει στο «Γουδί» τους προδότες, θα συγκρουστεί με τα Διεθνή κέντρα που κρατούν αιχμάλωτη τη χώρα (βλέπε Ευρωπαϊκή Ένωση).   Τέλος πανηγυρικά θα αναγγείλει (επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες) στην αφελή μάζα  των υπηκόων.  «Επιτέλους απαλλαχτήκαμε από την κηδεμονία».

Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος εμφάνισε ως εθνική επιτυχία την ατιμωτική αποπομπή της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Θα αναρωτηθεί κάποιος. Υπάρχει σήμερα ένα τέτοιο μπλοκ εξουσίας; Δεν υπάρχει,χτίζεται. Δεν είναι η ΝΔ. Αυτή και όπως την ξέραμε έχει πεθάνει. Είναι μια νέα ηγετική ομάδα που «χειραγωγεί» (εκούσια ή ακούσια) τον Αντώνη Σαμαρά. Δίκτυο 21, αντίβαρο, ANTINEWS Λαζαρίδης, Κρανιδιώτης, Μιχελάκης και διάφοροι ανώνυμοι blogger  που πλασάρονται με τα ονόματα Ροδινός, Faktor, Ιεροφάντης, allenaki κλπ

Αυτό το (υπό διαμόρφωση) σύστημα εξουσίας απορρίπτει οτιδήποτε Καραμανλικό (Δήμα, Αβραμόπουλο, Παυλόπουλο). Θεωρεί ως προδότες τους Μητσοτάκη, Παπαδημητρίου, Χατζηγάκη,  Χατζηδάκη, Δενδία. Χλευάζει τον «Αρούλη» ως ντιντή και κομψευόμενο.

Όποιος θέλει να μάθει για το πώς χτίζεται, πώς σκέφτεται και πώς δρα αυτό το σύστημα δεν έχει παρά να επισκεφτεί κάποιες φορές το site ANTINEWS.

*Ο Νίκος Τζένος  είναι δικηγόρος, πρώην δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Δήμου Καλαβρύτων. Αναπληρωματικό μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων – Πράσινων.