Ένα ποίημα για τη Λασκαρίνα Π.

 Ένα ποίημα της Λασκαρίνας Π. Απώλειες Το παρόν διαρκώς  κατακτά τον Χρόνο, θρυμματίζοντάς τον  σε μνήμες ανθρώπινες, ωθούμενες προς τη λήθη...

 Ένα ποίημα της Λασκαρίνας Π.
Απώλειες

Το παρόν διαρκώς κατακτά τον Χρόνο,

θρυμματίζοντάς τον σε μνήμες ανθρώπινες,

ωθούμενες προς τη λήθη.

Όπου, αμήχανες, περιμένουν (χρόνια ίσως)

να τις καλέσει ένα Αύριο.

Που για τις περισσότερες δεν θα ‘ρθη. 

Ή κι αν έρθει κάποτε να τις ζητήσει

δεν θα τις βρει.

«Λησμόνησα» λέμε τότε.

O άνθρωπος, όπως και οτιδήποτε μέσα στον κόσμο μας, προσδιορίζεται μέσα στο χρόνο. Ο χρόνος τον δεσμεύει θέτοντας τα όρια της ύπαρξής του. 
Η διαδρομή μας μέσα στο χρόνο εισάγει τις έννοιες της μνήμης και της λήθης. Η υπαρξιακή αβεβαιότητα που συνεπάγεται η επίγνωση του πεπερασμένου είναι η γέννα της (όποιας) δημιουργίας. Η συνειδητοποίηση ότι οι μνήμες δεν παραμένουν ζωντανές, αλλά θρυμματίζονται και ωθούνται προς τη λήθη, δηλαδή προς στην απώλεια και την αφάνεια, ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη κάθε ανθρώπινης εμπειρίας, όπως μελαγχολικά επιβεβαιώνουν οι παραπάνω στίχοι, ακυρώνεται από την πράξη της ποιητικής δημιουργίας∙ όχι από τη χρονική διάρκεια των στίχων, από την ίδια την πράξη της ποίησης.  
Είναι αλήθεια πως οι μνήμες, αμήχανες και αδρανείς, περιμένουν -για χρόνια ίσως- να τις «καλέσει ένα Αύριο», να ξαναζωντανέψουν στο μέλλον. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το αναπόφευκτο της λήθης; Ο άνθρωπος αναγκάζεται να αποδεχθεί πως κάποια πράγματα χάνονται οριστικά με το πέρασμα του χρόνου και ότι η μνήμη είναι εύθραυστη και εφήμερη. Ωστόσο, η λήθη που περιγράφεται στο ποίημα αποκτά προσωπική βαρύτητα, καθώς η απουσία του δημιουργού αναδεικνύει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και τη δύναμη της τέχνης να διατηρεί ζωντανό το αποτύπωμα εκείνων που χάθηκαν. Για μας, που γνωρίσαμε και συνδεθήκαμε με τη Λασκαρίνα, οι στίχοι μοιάζουν να κουβαλούν την ανάμνηση της, να λειτουργούν ως φόρος τιμής στην παρουσία και την απουσία της.
Δύσκολο, στ’ αλήθεια, να αποδεχτείς το εφήμερο (το κείμενο επί της ημέρας), τη φθορά και την απώλεια ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, την αέναη πάλη μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και λήθης -με τελικό νικητή την τελευταία∙ τουλάχιστον για μας, τους απλούς θνητούς,  οι στίχοι μετατρέπουν τις κοινές μνήμες σε πολύτιμα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας, όταν ο άνθρωπος έχει φύγει…
Χρίστος Φωτεινόπουλος
Ανδρέας Παπαγεωργίου