Οι άνθρωποι της επαρχίας δεν ζητούν χάρη, ζητούν σεβασμό, λογική και δικαιοσύνη Η ελληνική ύπαιθρος αργοπεθαίνει — και πλέον δεν το κρύβει ...
Οι άνθρωποι της επαρχίας δεν ζητούν χάρη, ζητούν σεβασμό, λογική και δικαιοσύνη
Η ελληνική ύπαιθρος αργοπεθαίνει — και πλέον δεν το κρύβει κανείς. Τα μικρά καφενεία και τα παντοπωλεία που κάποτε ήταν η καρδιά των ορεινών κοινοτήτων σήμερα βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον αφανισμό. Αντί η πολιτεία να τους δώσει ένα σωσίβιο, τους δένει κι από πάνω βαρίδια.Οι αριθμοί της Eurostat δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: ο ενεργός πληθυσμός στην αγροτική Ελλάδα μειώνεται χρόνο με τον χρόνο, οι νέοι φεύγουν, οι ηλικιωμένοι πληθαίνουν. Πάνω από 2.500 χωριά με λιγότερους από 100 κατοίκους. Πολλά χωρίς ούτε ένα καφενείο.
Κι εκεί όπου απέμεινε έστω ένα τραπέζι και ένας καφές, τώρα απειλείται και αυτό.
Καλαβρυτινή επαρχία: το τέλος μιας εποχής
Στην επαρχία Καλαβρύτων, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική: ελάχιστα καφενεία έχουν επιβιώσει στα χωριά. Η εγκατάλειψη είναι ορατή παντού. Πέρσι, το θέμα της στήριξής τους συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαβρύτων — και εκεί έμεινε. Σε συρτάρια. Στις καλένδες.
Και σήμερα, τα τελευταία ζωντανά κύτταρα των χωριών μπαίνουν το ένα μετά το άλλο σε διαδικασία λουκέτου. Σιωπηλά, αθόρυβα, αλλά αμείλικτα.
Όχι κίνητρα — μόνο εμπόδια
Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική φορολογική ελάφρυνση, κανένα πρόγραμμα ανακούφισης, καμία μέριμνα για όσους κρατούν ζωντανή την ύπαιθρο. Το μεταφορικό ισοδύναμο για ορεινές περιοχές παραμένει μια θεωρητική εξαγγελία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Και παρά τις τεράστιες αποστάσεις, την έλλειψη βασικών υποδομών και τη γήρανση του πληθυσμού, η γραφειοκρατία φέρεται σαν να μιλάμε για αστικά κέντρα.
Το ΦΕΚ που βάζει λουκέτο
Το ΦΕΚ 2161/06-05-2025 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι:
Υποχρεωτικά σεμινάρια ΕΦΕΤ, 110 ευρώ το άτομο (Σύμφωνα λοιπόν με το ΦΕΚ 2161/06-05-2025 του ΕΦΕΤ, υποχρεώνονται όλοι οι εργαζόμενοι σε καφενεία και επιχειρήσεις τροφίμων να παρακολουθήσουν το σεμινάριο Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων του ΕΦΕΤ, με κόστος 110 ευρώ ανά άτομο), Υποχρεωτικό POS. Καινούργιο κύμα ελέγχων. Πρόστιμα.
Όλα αυτά για καφενεία που συχνά λειτουργούν από μια γιαγιά, έναν μοναχικό μόνιμο κάτοικο ή έναν άνθρωπο που «κρατάει το μαγαζί ανοιχτό» για να μη σβήσει το χωριό.
Δεν γίνεται να εξισώνεις μια γιαγιά που ψήνει πέντε καφέδες σε ένα χωριό 20 κατοίκων με ένα εστιατόριο στην Αθήνα. Είναι το τελευταίο προπύργιο στην ερημοποίηση και στην εγκατάλειψη αλλά κανείς δεν το βλέπει.
Καφενεία: δεν είναι επιχειρήσεις — είναι τα τελευταία σημεία ζωής
Όταν κλείνει ένα καφενείο, δεν χάνεται μόνο μια μικρή επιχείρηση. Χάνεται ο χώρος συνάντησης. Χάνεται η κοινωνική συνοχή. Χάνεται η μνήμη του τόπου.
Και τώρα, με τα νέα μέτρα, η πολιτεία ουσιαστικά υπογράφει τη θανατική καταδίκη αυτών των κοινοτήτων.
Με αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θα σβήσουν τα χωριά.
Το ερώτημα είναι πότε.
Γιατί κάθε λουκέτο σε καφενείο δεν είναι απλώς μια επιχειρηματική απώλεια.
Είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής υπαίθρου.
Για το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS
Νίκος Κυριαζής
Δεν υπάρχουν σχόλια