ΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ δικαστικής περιφέρειας συνεδρίαζε περίπου στο τέλος του δικαστικού έτους. Όλες οι υποθέσεις είχαν εκδικαστεί στην ουσία...
ΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ δικαστικής περιφέρειας συνεδρίαζε περίπου στο τέλος του δικαστικού έτους.
Όλες οι υποθέσεις είχαν εκδικαστεί στην ουσία τους γρήγορα και το κλίμα ήταν αρκετά ευχάριστο στην έδρα.Η τελευταία υπόθεση του πινακίου ήταν μία από τις συνηθισμένες στα πινάκια των ελληνικών δικαστηρίων.
Κατηγορούμενος και μηνύτρια ήταν πρώην σύζυγοι. Το ζευγάρι ήταν νέοι άνθρωποι επιστήμονες και οι δύο, είχαν παντρευτεί από έρωτα και λίγο αργότερα είχαν αποκτήσει ένα παιδί. Φαίνεται όμως ότι δεν κατόρθωσαν ποτέ να υπερβούν τις αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα τους. Οι συνεχείς διαφωνίες, οι φιλονικίες, οι εμμονές, η ζήλια, οι κλιμακούμενες επικίνδυνα λεκτικές και όχι μόνο αντιπαραθέσεις πέτυχαν να διαβρώσουν μία σχέση που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και που ήταν φυσικό μετά από αυτά να οδηγηθεί στην κατάρρευση. Το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο. Η επιμέλεια του παιδιού- κοριτσιού δόθηκε από το δικαστήριο στη μητέρα όπως γίνεται συνήθως, το ίδιο δε ρύθμισε και την επικοινωνία με τον πατέρα.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ που εκδικαζόταν σε β’ βαθμό δεν ήταν η πρώτη μεταξύ τους. Ο κατηγορούμενος πατέρας φερόταν να είχε παραβιάσει την δικαστική απόφαση για την επικοινωνία του με το τέκνο, γιατί κράτησε το κορίτσι δύο ημέρες παραπάνω στις εορτές του Πάσχα. Όταν η μητέρα του πήγε η ίδια στο σπίτι να το παραλάβει ξέσπασαν τα επεισόδια. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Η μητέρα έβρισκε πάντα μια πρόφαση να καθυστερεί την επικοινωνία του παιδιού με τον πατέρα και εκείνος έβρισκε πάντα έναν τρόπο να καθυστερεί να το επιστρέψει. Το χειρότερο όμως ήταν ότι αυτά εξελισσόντουσαν σε ατμόσφαιρα έντασης, εξυβρίσεων, απειλών και ενίοτε βιαιοπραγιών που πάντα είχαν σαν κατάληξη τα αστυνομικά τμήματα και τελικά τις αίθουσες δικαστηρίων.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ξεκίνησε γρήγορα-γρήγορα την εκδίκαση αφού η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι εξ αρχής. Βιτριολικά βλέμματα, ξεσπάσματα οργής, ειρωνικά χαμόγελα, αντεγκλήσεις. Οι αντίδικοι δεν υπολόγιζαν τίποτα. Μάταια ο πρόεδρος χτυπούσε το κουδούνι για να ηρεμήσουν.
Αυτόπτες μάρτυρες δεν υπήρχαν στο επεισόδιο, αφού οι αστυνομικοί έφτασαν εκ των υστέρων. Τότε ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής (μητέρας) πρότεινε να εξεταστεί ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας που ήταν….το παιδί τους. Ο συνήγορος υπεράσπισης αντέδρασε έντονα. «…Ας μη γίνει κ. πρόεδρε το παιδί μέρος αυτής της δοκιμασίας…Φαρμακώνεται η ψυχή του καθημερινά εδώ και χρόνια, ας μην του δώσουμε εδώ μέσα τις χαριστικές βολές…».Ο εισαγγελέας συμφώνησε αμέσως. Ο πρόεδρος όμως προφανώς ήθελε περισσότερη ασφάλεια για την κρίση του και ζήτησε να φέρουν το παιδί.
ΑΜΕΣΩΣ Η ΜΗΤΕΡΑ έτρεξε στην είσοδο της αίθουσας και φώναξε με τσιριχτή φωνή: « Μπουμπού, Μπουμπού, έλα μέσα γρήγορα..». Όλοι περίμεναν να δουν την… Μπουμπού, ένα όμορφο,ψηλό μελαχρινό δωδεκάχρονο κορίτσι, που με χαμηλωμένα τα μάτια πλησίασε διστακτικά προς την έδρα. « Πως λέγεσαι παιδί μου; ρώτησε ο πρόεδρος. Καμία απάντηση «Θα μας πεις το ονοματάκι σου;» επιμένει ο Πρόεδρος. Το παιδί με κατεβασμένα μάτια σωπά..Κάποια στιγμή ένας εκ των συνηγόρων σπεύδει κοντά στην έδρα και σχεδόν ψιθυριστά εξηγεί «..Το παιδί είναι αβάπτιστο κ. Πρόεδρε, και το φωνάζουν όλοι -Μπουμπού-όπως τότε που ήταν στην κούνια του…» Τι είχε συμβεί; αμέσως μετά τη γέννησή του, ο κάθε γονιός ήθελε για το παιδί το όνομα της αρεσκείας του…μέσα και από άλλες διαφωνίες του ζεύγους το πείσμα τους γιγαντώθηκε. Η μητέρα παρά το ότι είχε την επιμέλεια, δεν τολμούσε να ζητήσει δικαστική ονοματοδοσία, γιατί ο πατέρας απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει! Έτσι το παιδί μεγάλωνε με το όνομα «Μπουμπού» δεχόμενο όπως ήταν φυσικό τον χλευασμό και τις ειρωνίες των συμμαθητών της και του κοινωνικού περίγυρου.
Ο Πρόεδρος όσο πιο γλυκά μπορούσε τη ρώτησε «Λοιπόν για πες μας τι συνέβη με τους γονείς σου , τι είδες;». Το παιδί τότε σήκωσε αργά τα μάτια του προς την έδρα του Δικαστηρίου. Μάτια μεγάλα, θλιμμένα και υγρά χωρίς όμως δάκρυα…Σαν βροχή…άνυδρη που λέει ο ποιητής… νιώθεις έντονα την υγρασία, χωρίς να πέφτει σταγόνα. Τα χείλη της μισανοίγουν, στο ακροατήριο ακούγονται μόνο οι ανάσες, λέξη όμως δεν ακούγεται από την ίδια. Ακούστηκε όμως και πάλι ψιθυριστά, σχεδόν συνωμοτικά η φωνή ενός συνηγόρου «…μην επιμένετε κ. πρόεδρε…το παιδί εδώ και μερικά χρόνια…τραυλίζει…και ντρέπεται να μιλήσει όπως το κατάντησαν…».Το δικαστήριο επιτέλους προσέλαβε το σπαραχτικό μήνυμα σώματος και ψυχής του παιδιού, και διέκοψε την εξέτασή του. Το παιδί απομακρύνθηκε από την έδρα και σαν τρομαγμένο πουλί κούρνιασε μόνο του στο βάθος της αίθουσας. Κανείς δεν νοιάστηκε να το πλησιάσει. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε τελικά αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει καμμιά σημασία. Ήταν μια δίκη ανάμεσα σε δεκάδες άλλες που προηγήθηκαν και άλλες τόσες που θα ακολουθούσαν. Σημασία όμως είχαν τα λόγια που απηύθυνε ο πρόεδρος στους γονείς ενώ αποχωρούσαν από την αίθουσα: «Έχετε ακουστά για κάποιον Οιδίποδα;» αυτός αντιλήφθηκε την πραγματικότητα, είδε ακριβώς όταν έβγαζε τα μάτια με τα ίδια του τα χέρια…Εύχομαι να δείτε έγκαιρα, να μην συμβεί και σε σας το ίδιο…»Σιγά μην τον άκουσαν…οι φωνές και οι καυγάδες τους ακούγονταν ακόμα και όταν είχαν βγει έξω από το δικαστικό μέγαρο. Ένας αστυφύλακας στην είσοδο σταυροκοπήθηκε κουνώντας το κεφάλι του..
Οι έμπειροι πυγμάχοι λένε ότι το χειρότερο χτύπημα είναι η γροθιά στο στομάχι, γιατί κόβεται η φωνή και η ανάσα…Η υπόθεση αυτή ήταν πράγματι σαν ένα τέτοιο χτύπημα. Γι αυτό μάλλον μετά τη λήξη της συνεδρίασης, κανένας από τη σύνθεση του δικαστηρίου δεν μπορούσε να αρθρώσει έστω και μία λέξη, έστω και ένα «γεια» την ώρα της αποχώρησης από το δικαστικό μέγαρο.
Στις 21.5.2021 δημοσιεύθηκε ο ν.4800/21 με την ελπίδα όλων ότι κάτι καλύτερο θα προκύψει με τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων, παρά τις έντονες διαφωνίες της αντιπολίτευσης, αλλά και τις βολές που υπήρξαν από στελέχη του κυβερνώντας κόμματος. Κανένας όμως τέτοιος νόμος όσο άρτιος και αν είναι, δεν θα εφαρμοστεί αποτελεσματικά αν οι γονείς δεν τιθασεύουν τον εγωισμό τους, τον νοσηρό τους εγωκεντρισμό για χάρη των παιδιών. Κανένας νόμος δεν μπορεί να αντέξει όταν οι ίδιοι, τον υπονομεύουν με τις ανορθολογικές τους συμπεριφορές χωρίς να τους αποτρέπουν ούτε οι ποινικές, ούτε οι αστικές δικαστικές αποφάσεις. Επιτέλους η μικρή Μπουμπού, η κάθε Μπουμπού με τα θλιμμένα μάτια, να ξαναβρεί το χαμόγελο που της αξίζει. Γονείς, πολιτεία και κοινωνία, όλοι έχουν υποχρέωση να της το εξασφαλίσουν, ως άνθρωποι πάνω απ όλα.
Σημείωση
-Η υπόθεση εκδικάστηκε στο Εφετείο Κρήτης
-Ο πρόεδρος του δικαστηρίου είναι σήμερα πρόεδρος Εφετών ΕΤ
Ευριπίδης Νικολάου
Εισαγγελέας Εφετών επι τιμή
αναδημοσίευση από εφημερίδα "ΩΡΑ των ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια