γράφει ο Νίκος Κυριαζής Πριν από πέντε χρόνια, στο μικρό και απομονωμένο χωριό Πάος των Καλαβρύτων, ένας δάσκαλος, ο Κωνσταντίνος Παπαδημητ...
Πριν από πέντε χρόνια, στο μικρό και απομονωμένο χωριό Πάος των Καλαβρύτων, ένας δάσκαλος, ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, αποφάσισε να υπηρετήσει τον τόπο του με πίστη και μεράκι. Στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο του χωριού, εκεί όπου οι φωνές των παιδιών σπάνια ακούγονται πια, έφερε μαζί του πάθος, γνώση και αγάπη. Και αυτά αποδείχθηκαν τα πιο πολύτιμα εφόδια.
Το 2021 είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το σχολείο, να μείνω μαζί τους για μια μέρα. Ένα σχολείο-σύμβολο αντίστασης στην ερημοποίηση της υπαίθρου, με εννέα μαθητές.
Εκεί, τα παιδιά, χωρίς προβολές και θορύβους, υλοποίησαν μια ιδέα που συγκίνησε: κατασκεύασαν τις σημαίες του Αγώνα του ’21, πιστά αντίγραφα — τη σημαία του Ρήγα, των Κολοκοτρωναίων, των Φιλικών, της Ύδρας. Κάθε Δευτέρα υψώνεται μία διαφορετική σημαία, ενώ όλη την εβδομάδα τα παιδιά εργάζονται πάνω στην ιστορία της. Μια απλή, αλλά βαθιά βιωματική προσέγγιση της Ιστορίας, που μετατρέπει τη μνήμη σε εμπειρία.
Φέτος, ο ίδιος δάσκαλος μαζί με τη δασκάλα μουσικής Αλεξάνδρα Θεοδώρου, προχώρησαν σε ένα νέο, σπουδαίο εγχείρημα, υλοποιώντας το πρόγραμμα «Ενεργός Πολίτης – Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων 1943».
Οι μαθητές, μέσα από εργαστήρια δημιουργικής γραφής και ιστορικής διερεύνησης, συνέθεσαν ένα τραγούδι για τη φρίκη του πολέμου και τη μνήμη των θυμάτων.
Έβαλαν σε στίχους τη συλλογική τους συγκίνηση, προσπαθώντας να κατανοήσουν —και να τιμήσουν— όσα συνέβησαν στις 13 Δεκεμβρίου 1943.
Δεν έμαθαν απλώς Ιστορία, την ένιωσαν. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, καλλιέργησαν ενσυναίσθηση, κριτική σκέψη και παιδεία.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τα συναισθήματα που γεννούν τέτοιες προσπάθειες.
Μέσα σε λίγα τετραγωνικά, σε ένα σχολείο που ίσως άλλοι θα χαρακτήριζαν «ξεχασμένο», ανασαίνει ο αληθινός σκοπός της Παιδείας: να φτιάχνει ανθρώπους, όχι απλώς μαθητές.
Να εμπνέει κοινότητες, να καλλιεργεί αξίες, να διδάσκει τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη και την αγάπη.
Η εκπαίδευση δεν είναι μια διαδικασία αποστήθισης. Είναι μια πράξη ανθρωπιάς.
Σήμερα, που οι έννοιες της «επιτυχίας» και της «προόδου» έχουν συχνά ταυτιστεί με την ατομική ανέλιξη, οι μικροί μαθητές της Πάου και οι δάσκαλοί τους μάς θυμίζουν πως η αληθινή αξία βρίσκεται στην προσφορά, στην ενσυναίσθηση και στο κοινό όραμα.
Η παιδεία δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από την κοινωνία. Δεν μπορεί να υπηρετεί τον εγωισμό, αλλά την κοινωνία των προσώπων, εκεί όπου η γνώση συναντά την αγάπη.
Ας σταθούμε, λοιπόν, με σεβασμό μπροστά σε αυτά τα παιδιά και στους δασκάλους τους.
Ας αφήσουμε το παράδειγμά τους να γίνει αφορμή για έναν επαναπροσδιορισμό της εκπαίδευσης και των αξιών που τη θεμελιώνουν.
Γιατί ίσως, στα μικρά σχολεία των βουνών, εκεί όπου ο κόσμος ξεχνά να κοιτάξει, να βρίσκεται ακόμη η ψυχή της Ελλάδας — αυτή που αντέχει, δημιουργεί και εμπνέει.
Στους δασκάλους που επιμένουν.
Στα παιδιά που ονειρεύονται.
Και στην Πάο Καλαβρύτων, στην αίθουσα του μικρού μονοθεσίου σχολείου που μας διδάσκει τι σημαίνει πραγματική Παιδεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια