Τρεχλό: Η ομιλία της Αναστασίας Φούρα στην ημέρα μνήμης και τιμής στα Λαπατοχώρια

Πάνδημα τιμήθηκε σήμερα η επέτειος από το βομβαρδισμό, των Γερμανών κατακτητών Γερμανούς κατακτητές, που άφησε 14 νεκρούς, άμαχους πατριώτες...

Πάνδημα τιμήθηκε σήμερα η επέτειος από το βομβαρδισμό, των Γερμανών κατακτητών Γερμανούς κατακτητές, που άφησε 14 νεκρούς, άμαχους πατριώτες, ανάμεσά τους, γυναίκες και επτά μικρά παιδιά σε Τρεχλό, Λαπάτα και Μάνεσι. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Τρεχλό με σεβασμό, όπως αρμόζει, σ´ ένα τέτοιο, συγκλονιστικό, γεγονός.

Ομιλία εκφώνησε η φοιτήτρια της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κα Αναστασία Φούρα, η οποία με γλαφυρό και εξαιρετικό λόγο αλλά και με συγκλονιστικές αφηγήσεις, μας μετέφερε στα γεγονότα του Ιουλίου του 43' στα Λαπατοχώρια.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΟΥΡΑ

Αιδεσιμοτατε
Κύριε Δήμαρχε
Κύριε Αναπληρωτή Περιφεριαρχα
Κύριοι εκπρόσωποι των σωμάτων ασφαλείας
Κύριοι εκπρόσωποι φορέων και συλλογων
Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητοί συγχωριανοί,
Συμπληρώνονται φέτος 82 χρόνια από την 29η Ιουλίου 1943, την ημέρα εκείνη όπου 21 γερμανικά Στούκας βομβάρδισαν ανηλεώς τα χωριά μας, Τρεχλό, Μάνεσι και Λαπάτα Καλαβρύτων. Η επίθεση αποτέλεσε έναν από τους πρώτους κρίκους των θηριωδιών που συντελέστηκαν στην περιοχή μας από τους Γερμανούς κατακτητές και κορυφώθηκαν με το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων στις 13 του Δεκέμβρη του ίδιου έτους. Οι τελευταίοι θέλοντας να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του λαού μας, που όμοιό του δεν είχαν ξαναδεί, στοχοποίησαν τον άμαχο πληθυσμό και έσπειραν τον θάνατο και την καταστροφή.
Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστά. Ας τα παρακολουθήσουμε λοιπόν μέσα από τη βιωματική μαρτυρία δύο αυτόπτων μαρτύρων του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος
«Την ημέρα εκείνη , 29 Ιουλίου 1943, ημέρα Πέμπτη, θυμάται ο Τάκης Δημητρόπουλος - Κατσέπας από το Μάνεσι, σ΄ ένα μέρος πάνω από το χωριό, είδαμε να εμφανίζονται αεροπλάνα από το Πετρωτό, πάνω από το Ασάνι. Κι άλλες φορές περνούσαν από ψηλά αεροπλάνα, αλλά δεν τα βλέπαμε, μόνο τ' ακούγαμε. Ήταν η πρώτη φορά που τα βλέπαμε από κοντά. Έκαναν μια στροφή πάνω από το χωριό και χαμήλωσαν. Πολλοί άνθρωποι που βρίσκονταν στα αλώνια φώναζαν: «Είναι αγγλικά, είναι δικά μας, είναι αγγλικά». Πίστευαν ότι είχαν έρθει οι Άγγλοι να μας απελευθερώσουν! Στη δεύτερη στροφή που έκαναν, είδαμε να φεύγουνε τρία μπαλόνια. Για πρώτη φορά ακούσαμε βόμβα. Τραντάχτηκε η γη. Τα 'χασα. Ήμουν και μικρός. Με άρπαξε τότε στην αγκαλιά του ο μπάρμπα-Δήμος και μαζί με τη γυναίκα του αδερφού του και τα παιδιά του Τζούδα τρέξαμε και πέσαμε μέσα σε μια γράνα, όπως μας είχανε ορμηνέψει οι αντάρτες να κάνουμε σε περίπτωση βομβαρδισμού. Κι άρχισαν τα αεροπλάνα - Στούκας καθέτου εφορμήσεως- να βομβαρδίζουν. Φαίνεται ότι κάποιο αεροπλάνο μας είχε εντοπίσει, γιατί στη συνέχεια έριχναν και τα πολυβόλα και θυμάμαι που «θέριζαν» στεγνά και τα κλαδιά των δέντρων. Δεν ξέρω πόσο διήρκεσε ο βομβαρδισμός. Είχαμε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ένα σύννεφο σκόνης και καπνού σκέπασε τα πάντα. Τα ζώα τρέχανε τρομαγμένα.
Κάποια στιγμή έφυγαν τα αεροπλάνα. Τελείωσε. Σηκωθήκαμε πάνω. Αγκαλιαστήκαμε. Είμαστε ζωντανοί. Ο κόσμος άρχισε δειλά- δειλά να βγαίνει έξω, ν΄ αναζητάει ο ένας τον άλλον. Κατεβαίνοντας κάτω, δεν ξέραμε τι θα δούμε.
Θυμάμαι που περνούσαν τους τραυματίες πάνω σε σκάλες, για να τους πάνε στην κλινική του αείμνηστου Φούρα στο Τρεχλό.
Εγκαταλείψαμε το χωριό. Κρυφτήκαμε στα λαγκάδια φοβούμενοι τον ξαναγυρισμό των φασιστών.
Στο χωριό έπεσαν έξι βόμβες: στο κτίριο της αστυνομίας, στο μαγαζί του πατέρα μου, στην εκκλησία, στο νεκροταφείο, στον κήπο του σπιτιού του Φούρα και στο ταχυδρομείο.
« Εκείνο το απόγευμα , αναθυμάται , ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, από το Τρεχλό, είχα πάει στα Καλάβρυτα μ' ένα ζώο που είχα πάρει δανεικό από κάποιο φίλο. Επέστρεψα λίγο πριν το βομβαρδισμό. Δεν πρόλαβα να μπω στο σπίτι, όταν άκουσα ένα θόρυβο ασυνήθιστο. Βγήκα στο μπαλκόνι. Ήταν ένας υπόκωφος θόρυβος αεροπλάνων που πλησίαζαν .
Παρακολουθώντας τα απ' το μπαλκόνι είδα την πρώτη δεσμίδα (τρεις- τέσσερις βόμβες μαζί) που έπεσε πάνω απ' το χωριό Μελίσσια. Είπα στη μητέρα μου: «Δέματα ρίχνουνε , θα πάω εκεί πάνω». Μ' έπιασε στη σκάλα και είπε: Όχι, παιδί μου, μην πας πρώτος εσύ. Άσε , μήπως πάει κανείς άλλος και κλέψει τίποτα και πάθουμε καμιά ζημιά».
Δεν προλάβαμε να τελειώσουμε την κουβέντα , ακούστηκε η έκρηξη στο Μάνεσι. Μετά έκαναν κύκλους: Μπούμπουκα - Ασάνι- Φλάμπουρα και γύριζαν από τη Λαπάτα. Ένα- ένα που έφτανε πάνω από το χωριό , εφορμούσε κάθετα και άνετα έριχνε τις βόμβες .Ήρθαν κατά τις 5:00 με 6:00, το απογευματάκι. Έπεσαν πολλές βόμβες με επίκεντρο το Τρεχλό και τον οικισμό Λαπάτα. Θυμάμαι πως μία απ' αυτές έπεσε εκεί, όπου πριν λίγη ώρα, επιστρέφοντας από τα Καλάβρυτα, έδεσα το ζώο. Δεν έμεινε τίποτα. Από τύχη γλύτωσα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι την ώρα του βομβαρδισμού βρίσκονταν στα κτήματά τους. Αν επέστρεφαν λίγο νωρίτερα θα θρηνούσαμε πολλά θύματα. Παρ' όλα αυτά είχαμε δώδεκα νεκρούς. Αμάχους, γυναικόπαιδα».
Εικόνες φρικτές. Θύμησες που στοιχειώνουν το νου. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόση ώρα κράτησε ο βομβαρδισμός, πάντως έμοιαζε με αιωνιότητα. Τρεις λέξεις είναι αρκετές για να αποτυπωσουν το σκηνικο που διαδραματιστηκε καιωστα τρια χωρια . Φρικη, πονος, οδυνη. 14 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ανάμεσά τους και παιδιά κάθε ηλικίας. Δεκάδες και οι τραυματίες , που τους περιέθαλψε ο γιατρός Φούρας. Και μαζί με αυτά περιουσίες ρημαγμένες, σπίτια, κόποι τόσων ετών, καμένα να κείτονται στη γη, ζώα σκοτωμένα, άλλα ακρωτηριασμένα. Τόσες ψυχές σημαδεμένες με πληγές ανεπούλωτες που δε θα τις άφηναν ούτε στιγμή να λησμονήσουν αυτή την κτηνωδία. Πώς να ξεχάσεις άλλωστε αυτή την εικόνα της απόλυτης φρίκης και αυτό τον ήχο του βομβαρδισμού που ούρλιαζε θάνατο.
Κυριες και κυριοι,
Αγαπητοί συγχωριανοί,
Η σημερινή ημέρα δεν είναι ημέρα γιορτής, είναι ημέρα πένθους. Πενθούμε εκείνους που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Οφείλουμε λοιπόν να τιμάμε τη μνήμη τους όχι μόνο μία φορά τον χρόνο, αλλά κάθε ημέρα. Γιατί όσο τους τιμάμε δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Στις φλέβες μας ρέει ελληνικό αίμα και δη καλαβρυτινό και δεν μπορούμε παρά να είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Ας γίνει λοιπόν η ιστορική μνήμη το έναυσμα να αγωνιζόμαστε με την ελπίδα να σταματήσουν οι όλεθροι, η εκμετάλλευση και η υποδούλωση των λαών και να απαιτούμε έναν κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και αδελφοσύνης.
Όπως μας προτρέπει και ο μεγάλος μας ποιητής ,Τάσος Λειβαδίτης, μέσα από τους επικαιροποιημένους στίχους του: « Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», γράφει, « δε θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν από τις φωνές μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε! Μια στιγμή αν ξεχαστείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτες από τις φωτιές! Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι!!!».
Τιμή σε εκείνους λοιπόν που έπεσαν υπερ πατρίδος

Σας ευχαριστώ.
Φουρα Αναστασία
Φοιτήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών
Καταγωγή από Τρεχλό Καλαβρύτων