Λάμπης Ζωγράφος: Οι ευκαιρίες θέλουν δύο

Γράφει ο Λάμπης Ζωγράφος  Διάβασα σήμερα στο Καλαβρυτα News το ενδιαφέρον άρθρο του Δρ. Κων. Μπαλωμένου ( δείτε ΕΔΩ ) που ερωτά εάν η συμμε...

Γράφει ο Λάμπης Ζωγράφος 

Διάβασα σήμερα στο Καλαβρυτα News το ενδιαφέρον άρθρο του Δρ. Κων. Μπαλωμένου (δείτε ΕΔΩ) που ερωτά εάν η συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα είναι εθνική αποτυχία ή εθνική ευκαιρία. Το άρθρο στην κατακλείδα του κλίνει υπερ της εθνικής ευκαιρίας υποστηρίζοντας οτι εάν η Τουρκία συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή άμυνα θα περιοριστεί η επιθετικότητά της έναντι της Ελλάδας.
Στον αντίποδα, θα δανειστώ αναφορές και θέσεις που εκφράζει το ίδιο το εν λόγω άρθρο και με τις οποίες είμαι περισσότερο σύμφωνος. Αναφέρεται χαρακτηριστικά οτι η συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα αποτελεί στρατηγική ήττα της Ευρώπης, οτι με την απόφαση που έλαβε η Ε.Ε. θέτει ερωτήματα δημοκρατικής νομιμοποίησής της και οτι βεβαίως η ίδια η Τουρκία αντιμετωπίζει την άμυνα ως εργαλείο εθνικής της επέκτασης και όχι ως εργαλείο συλλογικής ασφάλειας. Ειδικά με το τελευταίο θα συμφωνήσω απόλυτα, οπότε τίθεται το ερώτημα πώς μπορεί να αποτελεί ευκαιρία η συμμετοχή της Τουρκίας στην ασφάλεια της Ευρώπης. Πώς μπορούμε να περιμένουμε οτι η Τουρκία θα αναγκαστεί «να λειτουργήσει σεβόμενη το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο άμυνας και ασφάλειας», τη στιγμή που γνωρίζουμε καλά την προαιώνια επεκτατική στρατηγική της και ιδιαίτερα απέναντι στην Ελλάδα, βλέπε γαλάζια πατρίδα ως το πλέον πρόσφατο παράδειγμα. Πώς μπορούμε να περιμένουμε οτι η Τουρκία «θα λειτουργεί εντός του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου άμυνας» τη στιγμή που γνωρίζουμε οτι στρατηγική της Τουρκίας είναι να ποδηγετήσει την Ευρώπη μεσω της συμμετοχής της σε όποιους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς μπορέσει να συμμετάσχει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η Τουρκία κατέχει ακόμα πλέον του 1/3 της Κύπρου που είναι χώρα μέλος της Ε.Ε. και θέλει να την ενσωματώσει, οτι ο πρόεδρος της είχε δηλώσει στο πρόσφατο παρελθόν οτι το 1974 έπρεπε να έχουν προχωρήσει στην κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου, οτι πρόσφατα επέβαλε το πολιτικό ισλαμ στα κατεχόμενα, οτι θα έρθουν νύχτα να μας αιφνιδιάσουν και άλλα πολλά. Μήπως δεν γνωρίζουμε οτι στην Τουρκία συλλαμβάνονται και φυλακίζονται όποιοι διαφωνούν, οτι η Τουρκία επι προεδρίας του σημερινού της προέδρου απεσύρθη από τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης για τα δικαιώματα των γυναικών; Τι σχέση έχουν αυτές οι πολιτικές με το αξιακό σύστημα της Ευρώπης, του σεβασμού των συνόρων, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, που καλούνται να προστατεύσουν τα αμυντικά της συστήματα; Μήπως δεν γνωρίζουμε οτι οι Τουρκοι είναι ευέλικτοι διπλωμάτες και κάνουν αβαρίες στην εξωτερική τους πολιτική εάν χρειαστεί προκειμένου να επιτύχουν το στρατηγικό τους στόχο; Θα αναφέρω για παράδειγμα την σχετικά πρόσφατη φωτογράφηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Αθήνα και τα ήρεμα νερά που χρησιμοποιήθηκαν ως μερικά από τα εργαλεία της τουρκικής διπλωματίας για να καμφθούν οι αντιρρήσεις παραγόντων των ΗΠΑ για τα F16.
Τα θέματα αυτά έχουν πολλές πτυχές και μεγάλο βάθος και σίγουρα η συζήτηση θα μπορούσε να πάρει πολλές σελίδες και ώρες. Κλείνοντας, με όλο το σεβασμό προς τον συντάκτη του αρχικού άρθρου, θα ήθελα να καταθέσω την δική μου άποψη οτι η ευκαιρία για να είναι ευκαιρία χρειάζεται δύο. Στην προκειμένη περίπτωση οι στόχοι της Τουρκίας βασίζονται στην προαιώνια στρατηγική της που δεν έχει να κάνει με την οργάνωση της άμυνας της Ευρώπης αλλά μάλλον με την αλλοίωση και την άλωσή της εκ των έσω και κατά συνέπεια δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος εταίρος για συμμετοχή στα εξοπλιστικά προγράμματα της Ευρώπης.