Σε ανακοίνωσή της η Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Καλαβρύτων αναφέρει: Πριν μερικές εβδομάδες και λίγο πριν το φετινό πέρασμα του Βουραϊκού...
Σε ανακοίνωσή της η Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Καλαβρύτων αναφέρει:
Πριν μερικές εβδομάδες και λίγο πριν το φετινό πέρασμα του Βουραϊκού αποφασίσαμε ως συλλογικότητα να κάνουμε μια βόλτα έως τη Ζαχλωρού, έτσι ώστε να έχουμε μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί φέτος με τα πλατάνια. Με αφορμή σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, αποφασίσαμε να καταγράψουμε τι είδαμε.Ξεκινώντας χωρίς αυταπάτες για το τι περιμέναμε να συναντήσουμε, κατεβήκαμε έως το γραφικό χωριό της Ζαχλωρούς. Η εικόνα, φυσικά, ήταν αποκαρδιωτική — τόσο όσον αφορά την εξέλιξη του μεταχρωματικού έλκους, όσο και όσον αφορά αυτούς που θα έπρεπε να έχουν κάνει κάτι αλλά απλά δεν έχουν κάνει τίποτα.
Φυσικά, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι στο ποτάμι-φαράγγι του Βουραϊκού η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη για τα πλατάνια. Οι συνέπειες, όμως, δεν τελειώνουν εκεί. Πλέον:
Η γραμμή του οδοντωτού κινδυνεύει άμεσα από πτώσεις κορμών και τη διάβρωση της κοίτης. Όπως είδαμε και σχετικά πρόσφατα.
Οι πλημμυρικοί κίνδυνοι αυξάνονται μέρα με τη μέρα, καθώς κανένας αρμόδιος δεν έχει φροντίσει να απομακρύνει τους πεσμένους κορμούς μέσα από το ποτάμι.
Και φυσικά, οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί. Η εξάπλωση του μεταχρωματικού έλκους στην περιοχή δεν ήταν μόνο «φυσική εξέλιξη». Εδώ και χρόνια έχουμε καταγράψει και μοιραστεί με τους υπεύθυνους (με αποδεικτικό υλικό) τις πηγές μόλυνσης, την αδράνεια και τις λάθος επιλογές. Όμως αυτοί που έχουν την ευθύνη και την αρμοδιότητα για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, έχουν κάνει μόνο παρεμβάσεις «πανικού» και δημοσίων σχέσεων. Αποκορύφωμα αυτών, η πολυδιαφημισμένη παρέμβαση τύπου ALFA WOOD, η οποία δεν έχει παρά επιταχύνει τη διάδοση του μύκητα. Ένα ακόμη φιάσκο στην πλάτη του φυσικού περιβάλλοντος.
Τι απομένει;
Ίσως όχι ελπίδα για εμάς, αλλά ελπίδα για τις επόμενες γενιές. Εμείς δεν πρόκειται να προλάβουμε να δούμε τον Βουραϊκό και την περιοχή μας όπως την ζήσαμε. Αν όμως δράσουμε ακόμη και τώρα, μπορούμε να προστατεύσουμε περιοχές που δεν έχουν ακόμα προσβληθεί: ρεματιές, λαγκάδια, μικρά οικοσυστήματα που ενώνουν το βουνό με το ποτάμι. Εκεί ίσως κάποτε βλαστήσουν ξανά πλατάνια — φυσικά, ελεύθερα, χωρίς φυτώρια και εργολάβους.
Τα πλατάνια μας είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση. Οφείλουμε να προστατέψουμε ό,τι μας απέμεινε και μπορεί να σωθεί.
Περισσότερα δείτε ΕΔΩ: emeisask.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια