Μετά από έντονες βροχοπτώσεις, ο Απανώκαμπος, γνωστός και ως Κάμπος Λουσών, μετατρέπεται συχνά σε λίμνη. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Απανώ...
Μετά από έντονες βροχοπτώσεις, ο Απανώκαμπος, γνωστός και ως Κάμπος Λουσών, μετατρέπεται συχνά σε λίμνη. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Απανώκαμπος ήταν στα πανάρχαια χρόνια ηφαιστειακός κώνος, όπως οι υπόλοιποι κάμποι της περιοχής, κάτι που έδωσε τα ιδιαίτερα πετρώματα που τον χαρακτηρίζουν.
Ο Απανώκαμπος είναι μια κλειστή περιοχή: τα νερά του δεν έχουν επιφανειακή διέξοδο και συσσωρεύονται, σχηματίζοντας φυσικές λίμνες. Η κύρια αποστράγγιση γίνεται μέσω της Καταβόθρας, ενώ υπάρχουν και άλλες υπόγειες διεξόδοι που οδηγούν τα νερά προς τον Αροάνιο ποταμό, τον Κάμπο των Καλαβρύτων και άλλα σημεία. Όταν η καταβόθρα βουλώσει, τα νερά λιμνάζουν, δημιουργώντας πλημμυρισμένες εκτάσεις.
Ο ιστορικός Περικλής Ροδάκης αναφέρει ότι η καταβόθρα άνοιγε και έκλεινε κατά καιρούς, γεμίζοντας τον Απανώκαμπο με νερά ή αφήνοντας μόνο βάλτους, που σήμερα έχουν μετατραπεί σε χορτολίβαδα. Το αρχαίο ιερό της Ημερασίας Άρτεμης σχετιζόταν με τα Σπήλαια των Λιμνών, που συνδέονταν με την αποστράγγιση της περιοχής.
Οι πηγές της Ζούγρας, στον δρόμο προς το Καρνέσι (Άνω Κλειτορία), εξακολουθούν να τροφοδοτούν τον κάμπο και τα γύρω νερά, αν και τα νερά τους ήταν πολύ περισσότερα στο παρελθόν. Τα γύρω βουνά, παρακλάδια του ορεινού όγκου των Αροανίων, ήταν παλιά κατάφυτα από βελανιδιές, κατοικία πολλών αγριογούρουνων.
Η περιοχή αποτελεί ένα μοναδικό γεωλογικό και ιστορικό μωσαϊκό, όπου η φύση και η ιστορία συναντώνται κάθε φορά που οι βροχές γεμίζουν τα νερά του Απανώκαμπου.
To παλιό πέτρινο γεφύρι στις καταβόθρες Χελμού
To παλιό πέτρινο γεφύρι στις καταβόθρες Χελμού βρίσκεται επί της επαρχιακής οδού Κ.Λουσών - Σιγουνίου, στη θέση "Καταβόθρες". Το γεφύρι Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα οικοδομικής τέχνης του 19ου αιώνα-ζωντανή μαρτυρία της τεχνοτροπίας και τεχνογνωσίας των κτιστάδων και γεφυροποιών της περιοχής και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τις μνήμες των κατοίκων. Το πέτρινο αυτό γεφύρι, έχει χαρακτηρισθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και τα τελευταία χρόνια έγινε η ανακατασκευή του.
Λαογραφικά για τις καταβόθρες
Ο Νικόλαος Πολίτης που μαρτυρεί παραδόσεις από όλη την Ελλάδα στο έργο του αναφέρεται στα χωριά του Χελμού πολύ συχνά. Επίσης, μερικές από τις πιο ωραίες παραδόσεις για την περιοχή μαζί με πλήθος άλλες πληροφορίες έχει συγκεντρώσει ο τοπικός ιστορικός Θεοδ. Καρασούτας στο δικό του βιβλίο .
Έτσι, μαθαίνουμε ότι το Μαυρονέρι συνδέεται με την ύπαρξη νεράιδων, αφού βρίσκεται στο Νεραιδοβούνι. Το νερό αυτό γίνεται αθάνατος . Κανείς όμως δε γνωρίζει ποια είναι η μέρα αυτή.
Κάποτε το εγγόνι του παπά από τις Κλουκίνες, ήταν δεν ήταν 3-4 χρονών, πήγε στη βρύση για νερό και εξαφανίστηκε. Τρεις μέρες μετά άκουσε κλάματα παιδιού κάποιος διαβάτης στα ρηχά της Νεραιδόραχης σε απόσταση τρία τέταρτα της ώρας από το χωριό του μικρού.
Ειδοποίησε και έτρεξαν οι δικοί του και το βρήκαν να κλαίει , εξουθενωμένο, με το σαγόνι του στραβωμένο, τα μούτρα μαυρισμένα και τα μάτια αλλήθωρα. Αμέσως το γύρισαν σπίτι, το περιποιήθηκαν, το διάβασαν στην εκκλησία και έγινε καλά. Δεν ήξερε όμως να πει τι του είχε συμβεί και όλοι πίστεψαν ότι ήταν οι νεράιδες που το πήραν.
Αλλά και για το στέρεμα του νερού, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη , φταίνε τα στοιχεία και συγκεκριμένα ο Ψαρής που φωλιάζει στο βάθος της πηγής και ο Ντόρης που κρύβεται σε μια απόκρημνη ρεματιά. Άσβεστο μίσος χωρίζει αυτά τα δύο πλάσματα και κάθε βράδυ ανάβει πόλεμος άγριος. Όποτε χάνει ο Ψαρής στερεύει το νερό από την πηγή. Όποτε χάνει ο Ντορής, το νερό κυλά ορμητικά...
Ο Γ. Παπανδρέου [Γ. Παπανδρέου: «Kαλαβρυτινή Επετηρίς,ήτοι Πραγματεία περί της Ιστορικής των Καλαβρύτων Επαρχίας», (εκδ: Μ. Σαλίβερου του 1906), σ. 17.] γράφει σχετικά με τον Κάμπο των Σουδενών.
«Η πεδιάδα των Σουδενών ης το χαμηλότερον μέρος πολλάκις μεταβάλλεται εις λίμνην, (κατά δε τον Martel την λίμνην και καταβόθραν Καρακλίνου εις ύψος 10.50μ. υπέρ την θάλασσαν με μήκος 8.000 μ. και πλάτος 4.000 μ.) εκχυνομένη υπογείως δια καταβοθρών εις τας πηγάς του Αροανίου, καθώς και αι λίμναι εις Αρκαδία και Κορινθία νυν δ' εντελώς αποξηρανθείσα δια τεχνητής μεγενθύσεως των καταβοθρών». Δηλαδή όλα τα βαρκά (λειβάδια) από την είσοδο στον Απάνω Κάμπο, όπως ερχόμαστε από την Kλειτoρία (Μαζέϊκα) ως το Σιγουνέϊκο που περνάνε από την καταβόθρα και το γιοφύρι, ήταν Kάπoτε λίμνη. Και έμεινε λίμνη ή βάλτα ως τη δεκαετία του 1880-1890.
Ο Γ. Παπανδρέου ζει και γράφει εκείνα τα χρόνια και το προσδιορίζει με ακρίβεια «νυν δ' εντελώς αποξηρανθείσα....». Το βιβλίο του το εκδίδει το 1906. Η «Κλειτορία λίμνη» είχε μήκος 8 χλμ. και πλάτος 4 χλμ. Πρόκειται για το μέγιστο μήκος και μέγιστο πλάτος. Τα Κοντοβούνια δεν έγιναν ποτέ λίμνη. Η «Κλειτορία λίμνη» υπήρχε και στην αρχαιότητα. Οι αρχαίοι Λουσοί ήταν παραλίμνια πόλη. Κύρια διέξοδός της ήταν προς τον Κλείτορα, αλλά όχι με το σημερινό δρόμο που περνάει από τα Σπήλαια των Λιμνών. Ο δρόμος που συνέδεε τους Λουσούς με τον Κλείτορα περνούσε από τη σημερινή Ζούγρα (ανάμεσα στο Σιγουνέϊκο και το Ντουνησιώτικο) και κατεβαίνει στο Καρνέσι (Άνω Κλειτορία). Αυτόν το δρόμο ακολούθησε ο Παυσανίας που πέρασε από το χώρο των αρχαίων Λουσών, όταν δεν υπήρχε πια ούτε ίχνος. Ο Παυσανίας πήγε στα Κύναιθα. Και ευρευνητέο είναι που ακριβώς ήταν τα Κύναιθα, για να δούμε που ακριβώς πέρασε.
πηγές:
➤Γ. Παπανδρέου: «Kαλαβρυτινή Επετηρίς, ήτοι Πραγματεία περί της Ιστορικής των Καλαβρύτων Επαρχίας», (εκδ: Μ. Σαλίβερου του 1906)
➤Περικλής Ροδάκης (Γεννήθηκε στη Λυκούργια Καλαβρύτων το 1923 και πέθανε στις 18 Απριλίου 2013) με πλούσιο συγγραφικό έργο.
➤Παυσανία Αρκαδικά
➤Θεοδ. Καρασούτας: ΛΑΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΛΕΙΤΟΡΟΛΕΥΚΑΣΙΑΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
➤Νίκου Πολίτη: ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Επιμέλεια άρθρου - φωτογραφίες-έρευνα:
Νίκος Π. Κυριαζής
Δεν υπάρχουν σχόλια