Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων και Πρόεδρος του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και χωριών της Ελλάδος κ. Αθανάσιος Παπαδόπουλος συμμετείχε στην Ημερίδα, ...
Την ημερίδα προλόγισε ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Πολωνικής Δημοκρατίας κ Αρκάντιους Μουλάρτσικ, Κυβερνητικός Πληρεξούσιος για τις πολεμικές επανορθώσεις από τη γερμανική εισβολή και κατοχή κατά την περίοδο 1939-1945 και ο Διευθυντής του EPLO Kαθηγητής Σπυρίδων Φλογαϊτης.
Στην Ημερίδα συμμετέχει ως ομιλητής και ο τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, καθηγητής κ. Προκόπιος Παυλόπουλος και ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλος ο οποίος στην ομιλία του ανέφερε:
Κυρίες και Κύριοι,
Φίλες και Φίλοι,
Θέλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τους διοργανωτές αυτής της εξαιρετικής και πολύ ενδιαφέρουσας συνάντησης.
Να ευχαριστήσω την Πρεσβεία της Πολωνίας στην Ελλάδα και τον αγαπητό Πρέσβη κύριο Άρτουρ Λόμπαρτ και φυσικά τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου, έναν Διεθνή Οργανισμό που με το έργο και τη δράση του συνδράμει στην προσπάθεια για την διάδοση των ευρωπαϊκών αξιών και τη διάδοση της γνώσης στο πεδίο του Δημοσίου Δικαίου και της Διακυβέρνησης.
Θα μου επιτρέψετε, εξ αρχής, να ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται να μιλήσω νομικά.
Υπάρχουν πολύ πιο αρμόδιοι από εμένα να προσεγγίσουν τις νομικές πτυχές και προεκτάσεις της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.
Το ζήτημα των οφειλών, με βάση και τη θέση της Ελληνικής Βουλής, δηλαδή με βάση το πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που συστάθηκε για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, συνοψίζεται σε τέσσερα πολύ βασικά σημεία:
Πρώτον, το θέμα παραμένει ανοικτό, ως χρέος που δεν έχει παραγραφεί και το οποίο ακόμα αναζητά ιστορική, ηθική και νομική δικαίωση.
Δεύτερον, οι αξιώσεις μας παραμένουν ενεργές στο σύνολο τους και εκκρεμείς.
Τρίτον, το ελληνικό κράτος ουδέποτε και με οιονδήποτε τρόπο αποποιήθηκε των αξιώσεων του.
Και τέταρτον, δεν τίθεται και δεν μπορεί να τεθεί κανένα ζήτημα παραγραφής των αξιώσεων μας.
Τα τέσσερα αυτά σημεία προσδιορίζουν δεσμευτικά τις κυβερνητικές πολιτικές σχετικά με το ζήτημα των γερμανικών οφειλών και άρα δεν νοείται, δεν νομιμοποιείται και δεν μπορεί να γίνει δεκτή καμία απολύτως μετατόπιση απ’ αυτή τη θέση. Τελεία και παύλα.
Όμως, πίσω απ’ τις όποιες νομικές ή πολιτικές προσεγγίσεις υπάρχουν ορισμένες παραδοχές που τεκμηριώνουν και ενισχύουν την αλήθεια και άρα και το δίκαιο.
Παραδοχές που δείχνουν ότι ακόμα και σήμερα, οκτώ δεκαετίες μετά τις θηριωδίες των Ναζί, ισχύει αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος.
Ότι τα εγκλήματα των δυνάμεων Κατοχής στην Ελλάδα δεν ήταν στιγμιαία.
Τα εγκλήματα των δυνάμεων Κατοχής στην Ελλάδα και οι συνέπειες τους διαχέονται στο χρόνο και φτάνουν ως το σήμερα.
Η χώρα μας, την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, γνώρισε πραγματική συντριβή. Λεηλατήθηκε, οι παραγωγικές δομές της καταστράφηκαν, οι περιουσίες των Ελλήνων αφανίστηκαν, ο εθνικός μας πλούτος χάθηκε.
Αλλά πάνω απ’ όλα, χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες που αντιστάθηκαν και πλήρωσαν με τη ζωή τους την επιλογή τους να παραμείνουν έως τέλους στη σωστή πλευρά.
Στην πλευρά της πατρίδας, της εθνικής και πατριωτικής συνείδησης αλλά και στην πλευρά του σωστού και του δίκαιου.
Προέρχομαι από μια περιοχή στην οποία συντελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου στην Ελλάδα, κατά την περίοδο της Κατοχής.
Απ’ τα Καλάβρυτα.
Στις 13 Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί εκτέλεσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό της πόλης μας στο Λόφο ακριβώς πάνω απ’ τα Καλάβρυτα. Μόνο 13 άνδρες κατάφεραν να γλιτώσουν.
Η πόλη ισοπεδώθηκε. Οι καταστροφές ήταν αδιανόητες.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ώστε να κλείσουν οι πληγές.
Και δεν μιλάω για τις ψυχικές και συναισθηματικές πληγές μας, οι οποίες δεν έκλεισαν και δεν θα κλείσουν ποτέ.
Μιλώ αποκλειστικά για τις πληγές που προκάλεσαν στον οικονομικό, στον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό ολόκληρης της περιοχής μας οι ασύλληπτης έκτασης καταστροφές των κατακτητών.
Αυτό το έγκλημα, με όρους πραγματικής απόδοσης του δικαίου και με όρους εκπλήρωσης της οφειλής εκ μέρους των υπαιτίων, παραμένει κραυγαλέα ατιμώρητο.
Όσοι, λοιπόν, θεωρούν ότι είναι μη ρεαλιστική η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, αν δεν το κάνουν από ηττοπάθεια ή συμβιβασμό, σίγουρα το κάνουν παραβλέποντας το αντικειμενικό γεγονός ότι οι απώλειες που είχε η Ελλάδα απ’ την γερμανική Κατοχή ήταν πραγματικά αδιανόητες.
Απώλειες όχι μόνο με όρους παρόντος εκείνης της εποχής αλλά κυρίως με όρους μέλλοντος.
Ένα μέλλον που θα ήταν διαφορετικό αν δεν υποθηκευόταν απ’ τις κτηνωδίες και τις καταστροφές των Γερμανών.
Ένα μέλλον που θα ήταν πολύ καλύτερο, πολύ πιο ευοίωνο και θα είχε φέρει την Ελλάδα σε πολύ καλύτερη θέση από πλευράς παραγωγικής δυναμικής, δημόσιων οικονομικών αλλά και εισοδήματος για τους πολίτες.
Απ’ την άλλη πλευρά, ποια είναι η δική τους γνώμη;
Ποια είναι η γνώμη των οφειλετών;
Μας λένε μονότονα ότι το θέμα είναι λήξαν. Και οχυρώνονται πίσω από δικαιολογίες.
Δυο παρατηρήσεις έχω να κάνω εδώ:
Πρώτον, παραδέχονται ότι όντως υπάρχει θέμα. Άρα, παραδέχονται τις καταστροφές, τις κλοπές και τις λεηλασίες τους.
Και δεύτερον, δεν έχουν κανένα απολύτως ισχυρό νομικό επιχείρημα που να τεκμηριώνει αυτό το περί «θέματος που έχει οριστικά λήξει». Είναι σαν να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο.
Χωρίς νομικά επιχειρήματα, χωρίς στέρεη νομική βάση, πάρα καταφεύγοντας σε τακτικισμούς.
Και επειδή η σημερινή τοποθέτηση μου έχει στον τίτλο της και την πτυχή της εμπειρίας, η εμπειρία μάς λέει ότι η γερμανική πλευρά, με υπεκφυγές και αποπροσανατολισμούς, εδώ και αρκετά χρόνια απλώς προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.
Ελπίζοντας ότι κάπως, κάποτε, οι συνειδήσεις θα χαλαρώσουν και το ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών θα αποδυναμωθεί και θα σβήσει. Όχι μόνο απ’ την Ελλάδα αλλά και απ’ τις άλλες χώρες που διεκδικούν, όπως η Πολωνία.
Όμως, όσο χρόνο και αν προσπαθούν να κερδίσουν, οι αξιώσεις μας δεν θα μπουν σε καμία γραμμή υποχώρησης ή παραίτησης.
Ο δικός μας στόχος -στόχος διαρκής και επίμονος- είναι να κρατάμε σταθερά και πάνω στο τραπέζι την αξίωση. Πολιτικά και νομικά. Και να κάνουμε βήματα μπροστά.
Και το καταφέρνουμε. Και μάλιστα το καταφέρνουμε πολύ καλά.
Απόδειξη; Η αναθέρμανση της όλης συζήτησης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Γερμανία.
Θυμίζω το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Ελληνικής Βουλής πριν από τέσσερα χρόνια.
Θυμίζω τη ρηματική διακοίνωση που επιδόθηκε στο Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών απ’ τον Έλληνα Πρέσβη στο Βερολίνο, τον Ιούνιο του 2019, με αίτημα η γερμανική πλευρά να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις.
Θυμίζω τη νέα ρηματική διακοίνωση στις 29 Ιανουαρίου 2020 στο εδώ Πρέσβη της Γερμανίας, με την υπόμνηση ότι «το ζήτημα παραμένει ανοικτό μέχρι την οριστική ικανοποίηση των αξιώσεων μας».
Θυμίζω τη συζήτηση στην Γερμανική Βουλή στις 25 Μαρτίου 2021.
Θυμίζω την δήλωση της Γερμανίδας Υπουργού Εξωτερικών κυρίας Μπέρμποκ -τον Ιούλιο του 2022 στην Αθήνα- όταν είχε παραδεχθεί την ενοχή των Γερμανών για τα εγκλήματα της κατοχικής περιόδου, άρα και για την ιστορική ευθύνη που τα συνοδεύει.
Θυμίζω, ακόμα, τον Οκτώβριο του 2022 την επίσκεψη στην Αθήνα του Καγκελαρίου Σολτς. Και την σιωπή του όταν τού τέθηκε απ’ τον Έλληνα πρωθυπουργό το ζήτημα των γερμανικών οφειλών και κυρίως το ζήτημα του κατοχικού δανείου.
Θυμίζω το ταξίδι της Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίας Σακελλαροπούλου, στις 20 Ιανουαρίου 2023, στο Βερολίνο όπου εκ νέου τέθηκε στον κύριο Σολτς το ζήτημα των γερμανικών οφειλών.
Θυμίζω, τέλος, την ένταση των διεκδικήσεων που καταγράφεται και σε χαμηλότερη κλίμακα.
Στις αναρίθμητες συζητήσεις που οργανώνονται, με μαζική συμμετοχή του κοινού, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και κυρίως στις περιοχές που κατά κυριολεξία εξοντώθηκαν απ’ το μένος των Γερμανών κατακτητών.
Στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Κομμένο, στον Κάντανο της Κρήτης, στον Χορτιάτη, στο Δοξάτο, σε χιλιάδες σημεία σ’ όλη την Ελλάδα που η βαναυσότητα και το μένος του κατακτητή άφησαν πίσω τους στάχτη, φρίκη, ερείπια και οικογένειες ξεκληρισμένες.
Καταστρέφοντας όχι μόνο τους κόπους μιας ζωής αλλά και τους κόπους πολλών γενεών, του κόπους των πατεράδων και των παππούδων μας.
Φίλες και Φίλοι,
Σήμερα σας μιλώ ως Δήμαρχος Καλαβρύτων αλλά κι ως Πρόεδρος του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών «Ελληνικά Ολοκαυτώματα» 1940-1945.
Πριν απ’ όλα, όμως, σας μιλώ ως μέλος μιας οικογένειας που είδε το βίος της, είδε τους ανθρώπους της, είδε τα πάντα γύρω της να ισοπεδώνονται και να χάνονται.
Tην ημέρα που οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα αποφασισμένοι να μην αφήσουν πίσω τους κανένα ίχνος ζωής, η μητέρα μου Βικτωρία Παπαδοπούλου, έχανε στον Τόπο Εκτέλεσης πάνω απ’ τα Καλάβρυτα, τον πατέρα της Θανάση -το όνομα του οποίου πήρα εγώ- και τα τρία αδέλφια της. Τον Γιάννη, το Νίκο και τον Παναγιώτη.
Ο παππούς μου ήταν τότε 67 ετών.
Και οι θείοι που δεν γνώρισα, ο Γιάννης ήταν 27 ετών, ο Νίκος 25 ετών και ο Πάνος μόλις 17 ετών.
Γιατί τ’ αναφέρω όλα αυτά;
Για να δείξω ότι δεν μιλάμε σήμερα για κάτι που έχει παραδοθεί στη λήθη.
Για κάτι που έχει φθαρεί απ’ την πάροδο του χρόνου.
Παρά μιλάμε για μια Ιστορία που παραμένει ζωντανή και αδικαίωτη.
Όλα αυτά, λοιπόν, δείχνουν ότι ακόμα κι έτσι, ακόμα και με τις προφάσεις πίσω απ’ τις οποίες αναζητούν καταφύγιο σήμερα οι Γερμανοί, το ζήτημα των γερμανικών οφειλών παραμένει διαρκώς επίκαιρο, παραμένει ανοικτό και απαράγραπτο και επιπλέον είναι ένα ζήτημα που φέρνει διαρκώς σε δυσχερή θέση, σε θέση άμυνας και ενοχής, τη γερμανική πλευρά.
Αυτή είναι μια ακόμα κερδισμένη μάχη στο πεδίο των διεκδικήσεων μας.
Μια μικρή νίκη στον -σε εισαγωγικά- «πόλεμο» που εδώ και δεκαετίες έχουμε ξεκινήσει όλες οι Μαρτυρικές Πόλεις και Χωριά της χώρας -με τα Καλάβρυτα στην πρώτη γραμμή- ώστε επιτέλους ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη, ο υπαίτιος να τιμωρηθεί και ν’ αναγκαστεί να εκπληρώσει το χρέος του, επιστρέφοντας παράλληλα και όλα τα κλαπέντα.
Τα όσα έχει πει η γερμανική πλευρά, οι δηλώσεις μεταμέλειας, οι συγγνώμες, η αναγνώριση του ολέθρου που σκόρπισε η στρατιωτική μηχανή των Ναζί, θα μείνουν λόγια και μάλιστα εύκολα και ανούσια λόγια αν δεν αποκτήσουν πραγματικό περιεχόμενο.
Και αυτό το πραγματικό περιεχόμενο έχει τρεις βασικές διακλαδώσεις:
Πρώτον, η αποζημίωση των θυμάτων και των απογόνων τους.
Δηλαδή, οι εξατομικευμένες και τεκμηριωμένες απαιτήσεις για τις καταστροφές και τις αρπαγές εκείνης της περιόδου. Για κάθε πόλη, για κάθε χωριό, για κάθε σπίτι και για κάθε οικογένεια.
Δεύτερον, η επιστροφή στην πατρίδα μας του κατοχικού δανείου, με βάση τις σημερινές αξίες και με γνώμονα τις αναπροσαρμογές και τους υπολογισμούς της Οικονομικής Επιστήμης.
Και τρίτον, ο πολιτιστικός και αρχαιολογικός πλούτος μας που χάθηκε, που εκποιήθηκε, που πουλήθηκε, που έκανε πολύ πλούσιους κάποιους απ’ τους Ναζί εκείνης της εποχής και που πρέπει τώρα -όλος αυτός ο πλούτος- να γυρίσει στον τόπο που ανήκει.
Σ’ αυτό το τρίπτυχο επιμένουμε.
Και θα επιμένουμε όσο χρειαστεί και έως ότου τελικά δικαιωθούμε.
Και θα δικαιωθούμε γιατί το δίκιο είναι με το μέρος μας και το δίκιο ποτέ δε χάνει το δρόμο του.
Οι δε Γερμανοί, αν θέλουν η συγγνώμη τους να είναι ολοκληρωμένη, θα πρέπει να εγκαταλείψουν την τακτική που ακολουθούν και η οποία, αστήρικτα, μη αιτιολογημένα και αυθαίρετα, βασίζεται στην άποψη -γιατί περί άποψης πρόκειται- ότι το ζήτημα των ελληνικών διεκδικήσεων έχει ρυθμιστεί και είναι λήξαν.
Επιτρέψτε μου εδώ, πριν κλείσω, να πω ότι πράγματι σήμερα οι ελληνογερμανικές σχέσεις βρίσκονται σε μια περίοδο σύμπλευσης και αρμονίας.
Οι δυο χώρες μας συνεργάζονται απόλυτα και οι διμερείς σχέσεις μας είναι υποδειγματικές.
Το ζήτημα των γερμανικών οφειλών, ωστόσο, είναι μια σκιά που θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί. Και θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί μ’ ευθύνη της Γερμανίας και με πίεση της Ελλάδας, πάντα στο πλαίσιο των προβλέψεων του Δικαίου και της αυτονόητης αναγνώρισης όλων των νομικών δικαιωμάτων μας.
Νομίζω ότι τα επόμενα βήματα μας πρέπει -ακριβώς- να εστιάσουν σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Και έχω την εντύπωση ότι η αποφασιστικότητα μας μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα.
Και κάτι ακόμα που έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η γερμανική κοινή γνώμη, αν ενημερωθεί σωστά και ψύχραιμα, αν έχει πλήρη γνώση και αντίληψη των αιτημάτων μας, ίσως αποδειχθεί στο πολύ κοντινό μέλλον ένας καθοριστικός σύμμαχος στις διεκδικήσεις μας.
Φίλες και Φίλοι,
Η Πολωνία πριν λίγο καιρό μάς έδειξε ένα δρόμο κλιμάκωσης των προσπαθειών μας.
Η γερμανική αδιαλλαξία θα πρέπει να καμφθεί.
Το μήνυμα θα πρέπει να είναι πολύ ισχυρό.
Τόσο ισχυρό όσο και τα νομικά επιχειρήματα μας.
Κατά το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των οφειλών, οι Γερμανοί στην Ελλάδα άφησαν πίσω τους περισσότερους από 530.000 νεκρούς. Το 80% των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της χώρας μας καταστράφηκε. Το κατοχικό δάνειο που άρπαξαν απ’ την Τράπεζα της Ελλάδας υπολογίζεται σήμερα σε πάνω από 54 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ, απ’ την λεηλασία της αγροτικής παραγωγής και την κατάσχεση των προϊόντων πάνω από 100.000 Έλληνες πέθαναν απ’ την πείνα.
Αυτό το έγκλημα για πόσο ακόμα θα παραμένει ατιμώρητο;
Σας Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.