γράφει η Κωνσταντίνα Πορετσάνου Γραμμένο για όλες τις ψυχούλες που φιλοξενούμε στο Καλλιμανοπούλειο... Λένε πως η πείρα μικραίνει ...
Γραμμένο για όλες τις ψυχούλες που φιλοξενούμε στο Καλλιμανοπούλειο...
Λένε πως η πείρα μικραίνει τις καρδιές,
η καθημερινοτητα καταργεί τα θαύματα.
Μα εγώ που δεν βλέπω τον θάνατο στον ύπνο μου,
που έχω ακόμα φίλο μου τον χρόνο.
Κάθε μέρα προσκυνώ τις αναμνήσεις σας.
Κ΄ έχω χρέος να θυμάμαι εγώ για εσάς,
να μοιράζω καλημέρες, καληνύχτες,
όση αγάπη μου περισσεύει.
Όσα αυτονόητα έχουν τόσοι.
Όσα δεν ζητάτε μα σας λείπουν.
Ποιος ξέρει ίσως αύριο κι εγώ σαν κι εσάς
να χω ανάγκη δυο χέρια για τα πρακτικά,
δυο λόγια να κλείσω τις τρύπες της μοναξιάς,
μια αγκαλιά να μαλακώσω τον πόνο των απουσιών.
Γιατί όσες ανάγκες σας κι αν καλύψω
όση αγάπη κι αν μου περισσεύει.
Απουσίες μετράτε.
Και οι μέρες οι γιορτινές πιο βαριές
πέφτουν πάνω σας με την χαρά τους
Και οι απουσίες φωνάζουν.
Ξεχνούν τόσο εύκολα οι άνθρωποι;
Ξεχνιούνται τόσο εύκολα οι άνθρωποι;
Τούτες τις μέρες τις χαράς λοιπόν
Ξεχνιούνται τόσο εύκολα οι άνθρωποι;;;
Κωνσταντίνα ΠορετσάνουΚαλάβρυτα
Απρίλιος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.